Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 81

Φώτης
..............

Είμασταν πλέον στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, πόσο μου αρέσει που μπορώ να δω τον όχι και τον τόσο Λευκό Πύργο από κοντά. 

Ευτυχώς που βρήκαμε αυτό το ευγενικό ζευγάρι και μας άφησε εδώ...
Ποιος θα το περίμενε ότι μέσα στην ατυχία μας, θα είμασταν κάπου τυχεροί.

"Ρε παιδιά... Φτάσαμε μέχρι εδώ... Αλλά τώρα τι θα κάνουμε;"ρώτησε ο Μάρκος. 

"Ρε παιδιά εγώ λέω να παμε για καμιά μπουγάτσα"πετάχτηκε ο Κώστας με ένα χαμόγελο.

"Σκάσε"του φωνάξαμε ταυτόχρονα εγώ και ο Μάρκος. 

"Γιατί ρε παιδιά να πάρουμε λίγη δύναμη... Από το ταξίδι"είπε σαν ένα οκτάχρονο παιδάκι.

"Ο Νίκος, ο μικρός αδερφός της Αμαλίας, περισσότερο μυαλό έχει από εσένα"είπα στον Κώστα και ο Μάρκος γέλασε.

"Ωραία και για να σε ρωτήσω ρε έξυπνε, τι θα κάνουμε τώρα;" με ρώτησε ο Κώστας σηκώνοντας το ένα του φρύδι.

"Δεν έχω ιδέα" του απάντησα και κοίταξα τον δρόμο.

"Τέλεια"αναφώνησε ο Κώστας και εγώ αναστέναξα.

"Κάναμε όλο αυτό το ταξίδι, καταφέραμε να έρθουμε ως εδώ αλλά δεν έχουμε ιδέα που είναι η Αμαλία ή πως θα την βρούμε..." γκρίνιαξε ο Μάρκος.

"Ας κάνουμε βόλτες από εδώ και από εκεί, ίσως είμαστε τυχεροί και την βρούμε..." τους είπα. Δεν είχα ιδέα τι άλλο να κάνουμε, οι πιθανότητες να την βρούμε είναι τόσες λίγες. "Πάμε από εδώ" συνέχισα δείχνοντας προς τον πολύ κόσμο.

Εδώ και μισή ώρα περπατάμε και οι τρεις μας απελπισμένα για να βρούμε ένα σημάδι, κάτι για να μας βοηθήσει.

Αλλά φυσικά και δεν θα γίνει αυτό...

"Παιδιά, να σταματήσουμε λίγο εδώ;"ρώτησε ο Κώστας και σταμάτησε έξω από ένα τυροπιτάδικο.

"Όχι Κώστα!"του είπα θυμωμένα. "Εδω η Αμαλία αγνοείται και εσύ στις μπουγάτσες"

"Εντάξει δεν λέω την συμπαθώ πολύ την Αμαλία και θέλω να την βρούμε, αλλά αυτή την μπουγάτσα την ζητάει το στομάχι μου..."γκρίνιαξε.

"Ας συνεχίσουμε"τους είπα επιβλητικά και συνεχίσαμε το περπάτημα. 

Τότε αστραπιαία πέρασε κάποιος από δίπλα μου προσπερνώντας μας. Για μισό... αυτό το βαμμένο ξανθό μαλλί και τα τατουάζ στα δάκτυλα και στα χέρια κάτι μου θυμίζουν.