Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 42

Αμαλία
...............

Μου είπε ένα αστείο ,που δεν ήταν καν αστείο, αλλά εγώ άρχισα να γελώ ως ένδειξη ευγένειας.

Όταν το γέλιο μου σταμάτησε η αμηχανία μέσα στο αυτοκινήτο έγινε αισθητή. Ο Λάμπρος οδηγούσε το αυτοκίνητό κοιτώντας τον δρόμο και γω προσπαθούσα να βρώ ένα θέμα να μιλήσουμε.

"Πώς μπορείς και οδηγάς αυτοκίνητο δεν φοβάσαι μήπως σε πιάσουν;" τον ρώτησα για να σπάσω το πάγο ανάμεσα μας.

"Όχι καθόλου, ο πατέρας μου έχει μέσα"μου απάντησε και γω του έγνεψα ότι κατάλαβα. 

Μετά από λίγο φτάσαμε σε μια περιοχή που είχα να πάω αρκετό καιρό καθώς ήταν πιο ακριβή και πολυτελής από τις άλλες. 

Πάρκαρε το αυτοκίνητο λέγοντας μου ότι φτάσαμε. Βγήκα έξω από το κόκκινο του αμάξι και με οδήγησε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο. 

Όταν μπήκαμε μέσα, μια χαλαρή μουσική διαπέρασε το αφτί μου, είχε στρογγυλά και ορθογώνια τραπέζια γεμάτο κόσμο, σερβιτόροι και σερβιτόρες έτρεχαν να εξυπηρετήσουν τους πελάτες.

Ένας σερβιτόρος γύρω στο σαράντα μας πλησίασε με ένα πλατύ χαμόγελο. 

"Καλώς ήρθατε στο εστιατόριο μας, έχετε κάνει κράτηση; Γιατί ξέρετε αν δεν έχετε κάνει είναι λίγο δύσκολο να σας βρούμε τραπέζια"μας ρώτησε και πήρε τον λόγο ο Λάμπρος.

"Ναι φυσικά και έχουμε κάνει στο όνομα Φωκιανός, Λάμπρος Φωκιανός"του είπε με ένα περίφημο τόνο στην φωνή του.

"Ωω κύριε Φωκιανέ, περάστε σας έχουμε κρατήσει το καλύτερο μας τραπέζι" του είπε ο σερβιτόρος αρκετά αγχωμένος.

Μας οδήγησε σε ένα μεγάλο τραπέζι με σαράντα μαχαιροπίρουνα και ποτήρια. Αλλά αυτό που σου τράβαγε την προσοχή δεν ήταν η διακόσμηση του τραπεζιού αλλά το decor γύρω από το τραπέζι. 

Νόμιζες ότι βρισκόσουν μέσα στο βυθό καθώς υπήρχε ένα μεγάλο ενυδρείο δίπλα μας με μεγάλα, μικρά και πολύχρωμα ψάρια. 

{...}

Είχαμε ήδη παραγγείλει, και ο αδερφός μου με πήρε τηλέφωνο να μάθει πού βρίσκομαι.

"Γειά σου Νίκο, θα τα πούμε στο σπίτι"του είπα και έκλεισα το κινητό.

Δεν ήξερα τι να πω στον Λάμπρο, έτσι έπινα συνέχεια νερό από το ποτήρι μου.

"Δεν μοιάζετε καθόλου με τον αδερφό σου"μου είπε, ευτυχώς για μένα μίλησε πρώτος.