Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 91

Αμαλία
................

Άνοιξα άχνα τα μάτια μου, η όραση μου ήταν θολή αλλά μπορούσα να διακρίνω μια γνωστή φιγούρα.

Ήταν από πάνω μου, τα μάτια του ήταν υγρά, είχε μερικές πληγές στο πρόσωπό του.

"Φ-Φώτη;"είπα και τον χάιδεψα απαλά στο λαιμό.

"Αμαλία μου"είπε και πέρασε το χέρι του στα μαλλιά μου, με έφερε κοντά του και με φίλησε απαλά στα χείλη.

Πόσο μου έλειψε αυτή η αίσθηση, πίστευα ότι ποτέ μου δεν θα την ξανανιώσω αλλά οι ελπίδες μου βγήκαν σωστές ο Φώτης είναι εδώ... Είναι εδώ μαζί μου...

"Πάμε τα παιδιά μας περιμένουν κάτω"μου είπε ο Φώτης καθώς με βοήθησε να σηκωθώ.

"Τα παιδιά;"τον ρώτησα παραξενεμένη.

"Ναι"μου απάντησε και γέλασε "Πιστεύεις ότι θα με άφηναν μόνο μου;" συμπλήρωσε και εγώ του χαμογέλασα.

Με έπιασε από το χέρι απαλά και τα δάκτυλα μας τυλίχτηκαν μεταξύ τους.

Φύγαμε από το δωμάτιο, ο Λάμπρος είχε σηκωθεί από το πάτωμα και ήταν καθισμένος στο παράθυρο, κοίταγε απέξω.

"Πάμε..."μου είπε ο Φώτης και με απομάκρυνε από τον Λάμπρο.  Εκείνη την στιγμή πραγματικά τον λυπήθηκα αλλά ύστερα μου ήρθαν πάλι οι άσχημες εικόνες μαζί του.

Κατεβήκαμε κάτω, ο χώρος ήταν άνω κάτω. Ο Κώστας κάθονταν στο πάτωμα οκλαδόν, τα μάγουλα του ήταν κόκκινα και κοιτούσε με τα γυαλισμένα του μάτια την Αθηνά η οποία κοιμόταν στο πάτωμα. Η απόσταση μεταξύ τους δεν ήταν μικρή άλλα ούτε μεγάλη.

"Κώστα;"του φώναξα και όταν με είδε χαμογέλασε. "Καλώς τους" μας είπε και κοίταξε την Αθηνά.

"Γειά σου Κώστα"τον χαιρέτησα, ύστερα η προσοχή μου τραβήχτηκε από την κοιμισμένη Αθηνά.

"Αθηνά;" φώναξα και πήγα προς το μέρος της, της χάιδεψα τα μαλλιά. 

"Την ξέρεις;" με ρώτησε ξαφνιασμένος.

"Ναι.. είναι η ξαδέρφη του Λάμπρου, μου έδινε φαγητό όταν πεινούσα και είχε σκοπό σήμερα να με βοηθήσει να δραπετεύσω παρά τον κίνδυνο να την πιάσει ο Λάμπρος"του απάντησα και εκείνος την κοιτούσε ανήσυχη.

"Σε βοήθησε και να δραπετεύσεις"της απάντησε ο Κώστας "Πολύ μάλιστα"συμπλήρωσε χαμηλόφωνα, εγώ του χαμογέλασα πονηρά και εκείνος κοίταξε από την άλλη.