Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 57

Αμαλία
...............

Τα μάτια μου έτσουζαν, δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθαρά, έχανα την ισορροπία μου. Κάθε βήμα, κάθε ανάσα ήταν τόσο δύσκολο για εμένα. Ένιωθα αδύναμη να σταθώ, αδύναμη ψυχολογικά.

Καπνός παντού, ξύλα έπεφταν από παντού, φλόγες είχαν τυλίξει όλο τον διάδρομο, δεν μπορούσα να δω καθαρά.

Είχε τόση ζέστη που σε συνδιασμό με τις φλόγες είχες την αίσθηση ότι έβλεπες την κόλαση με τα ίδια σου τα μάτια. Έπεσα κάτω.

"Βοήθεια"ψιθύρισα τόσο αδύναμα που λογικά δεν ακούστηκε καθόλου."Βοήθεια..."επανέλαβα ακόμα πιο σιγανά.

Τα μάταια μου έκλειναν σιγά σιγά. "Φώτη!"φώναξα με όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει.

Ξαφνικά τα φώτα άναψαν, τυφλώθηκα, άνοιξα τα μάτια μου και είδα το δωμάτιο μου καθαρό χωρίς καπνούς. Ο Νίκος στεκόταν απέναντι μου τρομαγμένος.

"Τι;"τον ρώτησα μπερδεμένη.

"Είσαι καλά;"με ρώτησε μπερδεμένος"Φώναζες συνέχεια βοήθεια και"έκανε παύση αποκτώντας ένα πονηρό χαμόγελο στο αθώο προσωπάκι του"...το όνομα του Φώτη" συνέχισε.

"Τιιι;"επανέλαβα"Ένας εφιάλτης ήταν μόνο"του απάντησα.

"Μάλιστα..."μου απάντησε. "Πάω τώρα να κοιμηθώ γιατί είμαι πολύ κουρασμένος για αυτό δεν συνεχίζω την κουβέντα"είπε και χασμουρήθηκε"αλλά φρόντισε αυτή την φορά μην φωνάξεις και ξυπνήσεις την Ρένα"μου είπε ξινίζοντας την φάτσα του.

Ύστερα έφυγε και εγώ έμεινα μόνη μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έπεσα πίσω στο μαξιλάρι μου. "Τι ήταν τώρα αυτό;"

{...}

"Δεν την συμπαθώ" φώναξε ο Νίκος καθώς πηγαίναμε στο σχολείο. "Ποια; Για την Ρένα λες;"τον ρώτησα.

"Ναι"μου είπε ξεφυσώντας.

"Εγώ πάλι την συμπαθώ είναι πολύ καλύτερη από την πραγματική μας μάνα"του απάντησα. "Τι λες ρε Αμαλία..."μου είπε εκείνος. "Και όμως Νίκο μην νομίζεις ότι το αίμα κάνει την οικογένεια, πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα την αγαπήσουμε"του απάντησα.

"Σιγά μην γίνει αυτό"μου απάντησε.

"Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί την αντιπαθείς τόσο πολύ, η Ρένα κάνει ότι μπορεί για να την συμπαθήσεις εδώ και μία εβδομάδα που μένει μαζί μας" τον ρώτησα.

"Απλώς δεν την συμπαθώ"μου απάντησε. Ωραία απάντηση..."Γειά Αμαλία"με χαιρέτισε ξαφνικά και μπήκε τρέχοντας στο σχολείο του.