Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 1

Σήμερα.........

Είμαι στο παράθυρο και κοιτάω έξω, βλέπω ότι ο ήλιος δύει και ο ουρανός έχει πολλές αποχρώσεις του ροζ, κοκκίνου και πορτοκάλι σαν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους.

Είχα αρκετό καιρό να βγω έξω από το σπίτι, πάρα πολύ καιρό....

Είχαν περάσει ήδη δύο χρόνια που ζούσα έτσι, το είχα πλέον συνηθίσει. Προσπάθησα να κατέβω από το παράθυρο, αλλά δεν τα κατάφερα.

Και τότε με διακόπτει το τρίξιμο της πόρτας, ήταν ο αδελφός μου.

"Θες βοήθεια;"με ρώτησε​ κοιτώντας το πάτωμα.

"Όχι"του είπα και προσπάθησα να κατέβω και τότε ήρθε ο Νίκος από μόνος του να με βοηθήσει.

"Ευχαριστώ"του είπα.

"Λυπάμαι τόσο πολύ Αμαλία, αν δεν ήμουν εγώ τώρα θα μπορούσες να κατέβεις από το παράθυρο, τώρα θα μπορούσες να περπατήσεις, να τρέξεις, να χορέψεις!!!"μου είπε και ξέσπασε σε κλάματα.

"Μεγάλε μου μην στεναχωριέσαι"του είπα αγκαλιάζοντας τον.

"Συγγνώμη..."μου ξαναειπε για άλλη μια φορά.

"Πάλι τα ίδια θα λέμε; Δεν φταις εσύ!! Αυτός φταίει που αυτή την ώρα είχε το μυαλό του άλλου, στο τηλέφωνο... αλλά στο τέλος με χρυσοπλήρωσε μετά από τόσες προσπάθειες που έδωσε ο μπαμπάς στο δικαστήριο"

"Τέλος πάντων, άντε πάμε να φάμε"συμπληρώνω.

Με βοήθησε να κατέβω τις σκάλες, και φτάσαμε στην κουζίνα και καθόμαστε και οι τρεις στο τραπέζι.

"Λοιπόν, Αμαλία μου θέλω να σου μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό"μου είπε ο πατέρας μου με σοβαρό ύφος.

"Τι;"τον ρώτησα και σταμάτησα να τρώω.

"Δεν ξέρω και από πού να αρχίσω... Ξέρω ότι όλο αυτό σε έχει επηρεάσει, το ατύχημα, η φυγή της μητέρας σου στην Αυστραλία με τον χμτχμ, ναι.....
Όπως ξέρεις δεν έχουμε πολλά χρήματα μόνο αυτά του μισθού μου και αυτά που σου στέλνουν οι παππούδες σου από την Θεσσαλονίκη...για αυτό πρέπει να κάνουμε κάποιες περικοπές...."μου είπε και αμέσως άρχισα να ιδρώνω.

"Για αυτό τέρμα τα μαθήματα στο σπίτι!!! Είναι η ώρα να πας σε κανονικό σχολείο, όμως αυτή την φορά σε δημόσιο"συνέχισε απαιτητικά.

"Τιιιιι!;!;!; Αποκλείεται δεν βγαίνω έξω" του φώναξα.

"Και όμως θα πας δεσποινίς μου!! Έχεις 7 μήνες να βγεις από το σπίτι, συνέχεια εσύ εδώ μέσα κλεισμένη, πρέπει να βγεις έξω, να κοινωνικοποιηθείς ξανά, να γνωρίσεις νέα άτομα της ηλικίας σου"μου είπε.