Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 82

Μαρία
...............

"Μ-Μάρκο;" Έμεινα να τον κοιτάζω για μερικά δευτερόλεπτα, αμέσως «ξύπνησα» και ξαναμπήκα μέσα στο μαγαζί. Ευτυχώς εκείνος δεν με είδε. 

"Καλά...άντε πάμε... Μέχρι να έρθει ο Φώτης, θα προλάβουμε"είπα και τους είδα να μπαίνουνε μέσα.

Αστραπιαία μπήκα μέσα στο ταμείο για να μην γίνω αντιληπτή. "Εε; Τ-τι κάνεις;"με ρώτησε τρομαγμένη η κοπελιά στο ταμείο. 

"Συγγνώμη αλλά... Θα φύγω σε λίγο"της είπα ψυθιρίζοντας. Στην αρχή έδειχνε να μην καταλάβαινε αλλά στο τέλος φάνηκε ότι το πήρε το μήνυμα.

"Ναι γεια σας... Θα θέλατε κάτι;"ρώτησε η γυναίκα το αντρόγυνο που περίμεναν.

Όχι! Όχι αυτούς! Τέλεια... τελικά δεν το κατάλαβε. Ερχόταν προς το μέρος μου μαζί με τον φίλο του... Ευτυχώς κοιτούσε κάτω αλλά ο φίλος του με κοίταξε λίγο παράξενα. Ωχ...

Αμέσως γυρίσα από την άλλη...
Δεν μπορώ να καταλάβω, χτες ήμουν έτοιμη να φύγω από την Θεσσαλονίκη και να πάω στην Αθήνα... Ήμουν αποφασισμένη να τον δω... Όμως γιατί; Γιατί τώρα που τον είδα μπροστά μου, έκανα πίσω; Έτρεξα μακριά του... Βασικά όχι και τόσο μακριά...

"Ναι γειά σας... Θα ήθελα μια μπουγάτσα με τυρί..."μου είπε ο φίλος του.  Τουλάχιστον έχει γούστο...

Δεν ήξερα τι να κάνω... Δεν υπήρχε άλλος τρόπος... Ότι και να έκανα, θα με έβλεπαν. Εκτός και αν γινόμουν αόρατη πράγμα απίθανο. Ίσως είναι γραφτό να τον ξαναδώ δω...

Μάρκος
................

Μετά από πολλά παρακάλια και γκρίνιες του Κώστα... Μπήκαμε μέσα.

Η κοπελιά στο ταμείο είχε γυρισμένη την πλάτη της... ακόμα κι όταν ο Κώστας παράγγειλε αυτή ούτε που κουνήθηκε. 

"Γ-γεια"είπε και γύρισε προς το μέρος μου. Τα μάτια μου άνοιξα διάπλατα, ένιωσα ένα πόνο στο στήθος μου.

"Μ-Μαρία; Τι κάνεις εδώ;"την ρώτησα με τρεμώμενη φωνή.

"Αυτή είναι δικιά μου ατάκα"μου απάντησε.

{...}

Βγήκαμε έξω από το μαγαζί και τον πολύ τον κόσμο.

"Ωραία, εδώ μπορούμε να μιλήσουμε..."της είπα.

"Τότε... Μπορείς να αφήσεις το χέρι μου"μου απάντησε κοιτώντας το χέρι της, ο Κώστας από δίπλα μου γέλασε. 

"Σ-συγγνώμη" της είπα και άφησα αμέσως το χέρι της. 

"Εμμ τι θέλεις να πούμε;"με ρώτησε και κοίταξε τον Κώστα. Ο Κώστας της χαμογέλασε και εκείνη κοίταξε αμήχανα αλλού.