Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 3

Εγώ και η Μαρία μπήκαμε μέσα στην τάξη, είχε αρκετά παιδιά και μιλούσαν μεταξύ τους φωνάζοντας. Όμως όταν  αντιλήφθηκαν την παρουσία μας σταμάτησαν και επικράτησαν  αδιάκριτα βλέμματα συνοδευόμενα με γελάκια.

"Μην τους δίνεις σημασία"μου ψιθύρισε η Μαρία.

"Θέλεις να καθίσεις μαζί μου; Κάθομαι μόνη σε αυτό το μπροστινό γωνίακο θρανίο"με ρώτησε η Μαρία.

"Ναι, πολύ θα το ήθελα"της απάντησα και αμέσως το πρόσωπο της φωτίστηκε.

"Ωραία!!!"μου απάντησε με ένα τεράστιο χαμόγελο, πήρε την τσάντα μου για να την βάλει στο θρανίο.

"Που θες μέσα ή έξω;"με ρώτησε.

"Εμμ έξω"της είπα επειδή είδα ότι η θέση της ήταν ήδη απομέσα.

Τότε ξαφνικά σηκώνεται ένα αγόρι από το τελευταίο θρανίο από πίσω μας πλησιάζοντας μας ήταν ξανθός, με γαλανά μάτια και αρκετά ψηλός, περίπου ίδιο ύψος με τον Φώτη...

"Μπα....το φρικιό επιτέλους βρήκε παρέα;" ρωτάει γεμάτος με ειρωνεία το αγόρι και με ένα απαξιωτικό βλέμμα κοιτάει την Μαρία. Η Μαρία πάλι κοιτούσε κάτω και δεν του απάντησε.

Πήγα να πάρω τον λόγο, αλλά η Μαρία με σκούντηξε και μου ψιθύρισε να μην του δώσω σημάδια, έτσι την υπάκουσα. Το ξανθό αγόρια φεύγει γελώντας δυνατά και μαζί του γέλασε και σχεδον όλη η τάξη, κάτι κορίτσια αναστέναζαν κι όλας. Όπα ρε κορίτσια.....

"Ποιός είναι πάλι αυτός;"την ρώτησα αφού πρώτα καθίσαμε στο θρανίο.

"Είναι ο Μάρκος, ο κολλητός του Φώτη"μου απάντησε. Αμέσως κατάλαβα γιατί αυτή οι δύο είναι κολλητοί.

"Γιατί σε αποκάλεσε φρικιό; Μην μου πεις ότι αυτά σου κάνουν κάθε μέρα" η Μαρία δεν μου απάντησε και τότε σιγουρεύτηκα.

"Αυτοί οι δύο ο Φώτης και ο Μάρκος σου κάνουν την ζωή κόλαση έτσι;"την ρώτησα.

"Ναι"είπε μέσα από το στόματα της.

Πήγα να της απαντήσω, αλλά με διακόπτει το σύρσιμο της πόρτας, μπήκε μέσα ο Φώτης φτιάχνοντας το μελαχρινό μαλλί του και άκουσα κάτι γυναικεία αναφωνητά.

"Χμμ... βλέπωντας το φρικιό, τώρα βρήκε και τη χαμένη" είπε γεμάτος περιφάνεια.

Εε, αυτό ήταν το ποτήρι ξεχύλισε ούτε είκοσι λεπτά δεν είμαι σε αυτό το σχολείο και μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι.

"Η Μαρία δεν είναι φρικιό, τα μόνα φρικιά εδώ μέσα είσαι εσύ και ο φίλος σου από κει!! Και χαμένη μέχρι στιγμής είναι η αξιοπρέπεια και ο ανθρωπισμός σου"του φώναξα και τότε γύρισε και με κοίταξε ο Μάρκος μαζί με τον Φώτη γεμάτος μίσος. Εγω τότε άρπαξα την Μαρία, η οποία ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάματα, από τον καρπό και φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε από την τάξη. Καθώς πήγα να κλείσω την πόρτα είδα τον Φώτη και τον Μάρκο να μας αγριοκοιτούν.