Ucieczka

29.

Obudziło ją natrętne głaskanie po głowie. Na wpół przytomna odtrąciła namolną dłoń, ale nie minęła sekunda, kiedy ta znów wylądowała na jej włosach. Nie znosiła, kiedy ktoś jej tak robił. 

 - Spadaj - mruknęła, szczelniej opatulając się kołdrą.

- Jeżeli chcesz zdążyć na samolot to musisz wstać. 

Cichy głos i krótki pocałunek w czoło przypomniały jej gdzie jest. Stłumiła jęk i wygrzebała się spod rozgrzanej pościeli. Nadal miała na sobie wczorajsze ubranie. Przejechała dłońmi po włosach i ze złością zauważyła, że sterczą na wszystkie strony. Pewnie dlatego Harry głupio się uśmiechał. 

- Jest już dziesiąta. Zdążysz się jeszcze wykąpać i spakować. Zrobię ci śniadanie. 

- Dziękuję - mruknęła wychodząc z jego sypialni. Zostanie w niej na noc było dużym błędem. Ale po tym jak skończył się Sokół Maltański, Harry włączył Dwunastu gniewnych ludzi. A tego filmu nie mogła odpuścić. Jednak z tego powodu zasnęła bardzo późno. 

Jakimś cudem udało jej się wyrobić w godzinę.Kiedy zeszła na dół z niewielką walizką w ręce, Ivan posłał jej urażone spojrzenie. Postawiła bagaż na podłodze i pocałowała zmiennego. 

- Cześć kochanie. 

Nawet jedna zmarszczka nie zniknęła z jego czoła. Mogła nawet przysiąc, że się pogłębiły. 

- Dlaczego mnie tak karzesz? - Mruknął, odwracając się w stronę blatu. Eva pokręciła głową i położyła dłoń na jego plecach. 

- To nie jest kara Ivan, ale wiem, że to niesprawiedliwe. 

- Nie, nie wiem czy to rozumiesz. - Rosjanin wyszedł z kuchni. 

Eva kompletnie straciła apetyt, ale zmusiła się do zjedzenia jednej z przygotowanych kanapek.  Wilkołak wszedł do kuchni ubrany w sprane jeansy i granatowy podkoszulek. Uśmiechnął się i nalał sobie kawy do kubka. Miał wyjątkowo dobry humor. 

- Jedziemy? 

- Za chwilę - Eva dopiła kawę i zasunęła krzesło. Wyminęła zmiennego i podeszła do pokoju Ivana. Zapukała trzy razy, ale nie odpowiedział. 

- Nie wiem ile mnie nie będzie. - Usłyszała ruch za drzwiami, a kilka sekund później otwarły się ona na oścież. Ivan odsunął się, więc mogła wejść do środka. - Kocham cię. 

Mężczyzna nie mógł wytrzymać dzielącej ich odległości. Zbliżył się do niej i ujął jej twarz w dłonie.  Najpierw złożył krótki pocałunek na jej czole, a później przeniósł usta na jej wargi. Stali tak przez dłuższą chwilę, a Eva czuła jak zmienny się rozluźnia.

- Muszę już iść - wyszeptała, nieznacznie się od niego odsuwając. 

 Ivan nie był z tego zadowolony, ale pokiwał głową. 

- Będziesz na siebie uważać?

- Oczywiście, że tak. 

Zmienny odprowadził ją do wyjścia. Harry czekał w samochodzie i patrzył na nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Pocałowała jeszcze Ivana na pożegnanie i usiadła na miejscu pasażera. 

- To jest trudniejsze niż myślałem. Patrzenie na was, razem- Powiedział, wjeżdżając na główną ulicę. 

- Wiem - wyciągnęła rękę i pogłaskała go po włosach. Nachylił się w stronę jej dotyku. 

- Nie będzie prościej?

- Chciałabym powiedzieć, że tak. 

Mruknął coś pod nosem i wyjechał na obwodnicę. Przez całą drogę opowiadała mu o początkach kina. Nie wspomniała tylko, że na pierwszy film poszła z Ivanem, nie chciała go dodatkowo irytować. Będąc w  Paryżu chciała zobaczyć  Wyjście robotników z fabryki Lumière. Leonard powiedział, że gardzi taką rozrywką dla tłumów i został w domu. Harry zadawał jej mnóstwo pytań. Dopiero teraz zauważyła, jak bardzo się tym interesuje. Zrobiło jej się głupio, że tak mało o nim wiedziała.

 Kiedy dojechali na lotnisko Eva zaczęła wypatrywać Jamesa w tłumie. Harry stanął obok niej i objął ją ręką w pasie. Kobieta zaczęła szukać telefonu w torebce, i kiedy w końcu wyciągnęła go spośród wielu niepotrzebnych rzeczy, zadzwoniła do O'Nealla. 

- Gdzie jesteś? - Zapytała, kiedy odebrał. 

- Przy terminalu numer trzy. 

Rozłączyła się i odwróciła do Harrego. Chciała mu powiedzieć gdzie mają iść, ale on tylko się uśmiechnął. 

- Słyszałem - pocałował ją w czubek głowy i podał jej rękę. Splotła ich palce razem i ruszyła w stronę Jamesa. Zanim rozstała się z Harrym musiała mu dwa razy przysiąc, że będzie na siebie uważać. Nie wiedziała, dlaczego wszyscy tak się o nią martwią. Potrafiła o siebie zadbać i ie miała zamiaru robić nic ryzykownego.