Tom, jak to

R. 17

Rozdział betowany przez Cessidy84

- Ale ogólnie nie mam nic przeciwko. Jak byście chcieli zostać parą, to macie moje błogosławieństwo – Powiedział.

- Tato! – Oburzył się brunet, a Draco puścił do niego oczko.

- Harry może bym poszedł z wami, tak na wszelki wypadek? – wtrącił się Łapa.

- Nie, Syriuszu. Wykluczone. Nie wiemy, jakby Remi zareagował. Mogę iść pod peleryną – Zasugerował Syri.

- Ależ oczywiście, bo Remi wcale nie jest wilkołakiem. Wcale cię nie wyczuje i przede wszystkim wcale, ale to wcale, nie jest wyczulony na twój zapach, jako swego partnera życiowego – Powiedział sarkastycznie Gryfon.

- Ok. Już zostanę.

- Syri, zrozum, ja wiem, że za nim tęsknisz, ale teraz najważniejszy jest jego komfort i zaufanie do mnie, aby dał kobietom z rodu Black wrócić swe prawdziwe ja – Powiedział Harry.

- Przyprowadź go do domu, synu do jego partnera i rodziny.

- Tak, ojcze. Profesorze, czy możemy już iść?

- Naturalnie, paniczu Riddle.

- Błagam! Jestem Harry.

- Dobrze, Harry. A ja jestem Severus. Póki nie jesteśmy w szkole lub przy miłośnikach dropsów – Upomniał go mistrz eliksirów.

- Dobrze, Severusie – Po tych słowach zniknęli.

//Privet Drive//

         - Witaj, Remusie – Przywitał się Severus.

- Dzień, dobry Severusie. Co tam u ciebie, Remusie? – Zapytał, jakby rozmawiali pogodzie.

- A, dziękuje, że pytasz Sev, ale wątpię, aby cię to interesowało.

- Skoro tak sądzisz, Lupin – Rzekł, podając mu pelerynę.

- Nie dziś. Mam porozmawiać z Harrym, czemu porzucił przyjaciół dla Malfoy'a i reszty piątego rocznika Slytherinu. Gdzie młody? – spytał.

- Na tyłach domu.

//Chwilę potem//

         - Harry.

- Profesor Lupin – Harry udał zaskoczonego.

- Lupin albo Remus, Harry już od dwóch lat nie jestem twym profesorem.

- Dobrze, Lunio.

- Ej, tego ci nie proponowałem – Powiedział ze śmiechem wilkołak.

- Oj tam. Ciiiiii... Nie powiem nikomu – Powiedział poważnie, ale jak tylko Lupin na niego spojrzał, to brunet wybuchnął nie po hamowanym śmiechem.