Why do you love me?

Rozdział 14 - Praca w domu

-Suga, jesteś tu?! - zawołał męski głos, a po chwili zobaczyliśmy dwójkę chłopaków stojących w progu.
-Uhuhu, witam panią - powiedział niższy. Podszedł do mnie i pocałował mnie w dłoń - Jestem Jimin - uśmiechnął się uwodzicielsko.
-Jooyoen - mruknęłam cicho dalej zastanawiając się, co tu się dzieje.
-Namjoon jestem! - zawołał drugi, który przywitał się już z Sugą i siedział teraz obok niego.
-Wystraszyliście ją - mruknął Suga wkładając do ust ostatni kawałek naleśników, po czym odłożył widelec na talerz.
-Ouu... - mruknął Jimin - Na prawdę? - popatrzył na mnie słodko.
-Czy my się znamy? - spytałam przymrużając oczy.
-Spotkaliśmy się wczoraj. Nieźle się zataczałaś - odpowiedział mi Namjoon.

Popatrzyłam na niego dużymi oczami, a potem spuściłam głowę.

-No i patrz co zrobiłeś - jęknął Jimin - Nie przejmuj się nim - dodał i przytulił mnie, jakby był moim ojcem - On nie raz był w takiej sytuacji.

Popatrzyłam na niego, a potem na Sugę, który wypalał w nas dziurę wzrokiem.

-Która godzina? - zapytałam, kiedy Jimin zaczął mną jeszcze kołysać i głaskać po głowie.
-Prawie dwunasta - burknął białowłosy.
-Że co? - zerwałam się na równe nogi - Zabiją mnie - wybiegłam z kuchni i udałam się do pokoju Sugi, gdzie zaczęłam przebierać się w ubrania z wczorajszego dnia.
-Wszystko okej? - usłyszałam jego głos za plecami.
-Nie, nic nie jest okej. Jak wrócę do domu, to mnie rodzice zabiją - jęknęłam siłując się z zamkiem od sukienki.
-To nie wracaj, wtedy przeżyjesz - mruknął i podszedł do mnie, żeby pomóc mi z zapięciem.
-Jak nie wrócę, to będę mogła już iść na cmentarz i położyć się w grobie.
-Przesadzasz - powiedział i objął mnie od tyłu - Przecież jeśli znikniesz na kilka dni nic się nie stanie - chłopak zaczął całować mnie w szyję.
-Suga - mruknęłam przeciągając ostatnią literę - Proszę zostaw mnie.
-No dobrze, ale pod warunkiem, że wrócisz - nie widziałam jego twarzy, ale mogłabym przysiąc, że się uśmiecha.
-Ty powinieneś wrócić do szpitala, a nie siedzieć tutaj.
-Nie ważne ile razy by mnie tam zaciągnęli i tak uciekłbym po jednym dniu - mruknął muskając nosem moją szyję.
-Dobra, to w takim razie będę przychodzić tutaj i tu będziesz mieć wszystkie zajęcia ze mną - westchnęłam.
-Zgadzam się - ostatni raz pocałował mnie w szyję i mnie puścił.
-Gdzie moja torebka? - mruknęłam cicho, ale on i tak usłyszał, i wskazał palcem na poszukiwany przeze mnie przedmiot. Podeszłam do niego i go podniosłam -Jeszcze muszę do łazienki - oznajmiłam i udałam się do pomieszczenia.

Zakluczyłam za sobą drzwi i od razu skierowałam się do szafki, w której znalazłam dużą ilość narkotyków. Część upchałam w torebce, a pozostałą niewielką ilość spuściłam w toalecie i pod kranem w umywalce. Wyszłam z łazienki i zeszłam na parter. Tam pożegnałam się z wszystkimi, ubrałam buty i wyszłam.
Po drodze do domu wyrzuciłam do kilku przypadkowych koszy zawartość mojej torebki.
W domu od razu poszłam do swojego pokoju, skąd wzięłam czyste ubrania, a następnie poszłam odświeżyć się w łazience.
Czysta i pachnąca postanowiłam szybko posprzątać w pokoju, jednak zakłócił mi to dźwięk dzwoniącego telefonu. Odebrałam go bez wahania, nawet nie sprawdzając kto dzwoni.

-Joo, gdzie ty do cholery jesteś?! - po drugiej stronie usłyszałam głos matki - Gdzieś ty całą noc była?! Jak wrócę ma... - rozłączyłam się od razu.

Nie było jej w moim życiu przez ostatnie kilka lat i myśli, że jeśli teraz będzie zgrywać cudowną, troszczącą się mamusię, to wszystko będzie dobrze. Wróciłam do swojej poprzedniej czynności, gdy znów przerwał mi telefon. Tym razem był to Junmyeon.