Voetstappen in het bos

Hoofdstuk 29

Dat weet ik ook wel zucht Tess. Maar aarzelt ze. Maar wat zegt Laurens zacht. Ik ben er gewoon niet blij mee fluistert Tess. En ik voel me echt ondankbaar erover, maar ik kan er niks aandoen. Stil maar schat zegt Laurens sussend. Ik begrijp het echt wel. Tess zet langzaam de douche aan. Ik weet dat ik ondankbaar klink, maar ik had gewoon liever dat het van jou was geweest fluistert ze naar beneden kijkend. Dat komt nog wel mompelt Laurens. Wil je dat dan vraagt Tess verlegen. Ik bedoel, ik wil je niks opdringen hoor. Laten we eerst dit kind maar krijgen he schat antwoord Laurens. Daarna zien we wel weer verder. Daar heb je gelijk in mompelt Tess. Ga nou maar douchen zegt Laurens. Anders  vat je kou. Langzaam loopt Tess naar de douche toe. Blijf je wel bij me vraagt Tess angstig. Ik vind het eng om alleen te zijn de laatste tijd. Ik kom zo zegt Laurens.  Na een tijdje hoort Laurens wel het water lopen, maar hij hoort en ziet Tess niet meer. Gaat het schat roept hij zachtjes. Hij krijgt geen antwoord...

Tess geef eens antwoord roept Laurens nu harder. Snel loopt Laurens naar de badkamer toe. Tess zit op de grond met haar armen om haar benen geslagen. Ik ben de baby kwijt  fluistert ze. Wat zegt Laurens geschokt. Nee, dat kan niet. Tess, hoe kan dat?  Ze is overleden Laurens. Ik heb een miskraam gehad toen jij net weg was snikt Tess weer hysterisch. I, ik moest naar het toilet, en er was overal bloed snikt Tess. H, het was zo erg snikt ze hysterisch.  O god zegt Laurens terwijl hij zich vast houd aan de wasbak. Laat me nu alleen alsjeblieft snikt Tess Tess, we moeten een dokter bellen zegt Laurens zacht. Ze moet je toch onderzoeken? Ik wil even niemand zien snikt Tess. Ga nou maar weg. Verdrietig loopt Laurens weg uit de badkamer. Ondertussen probeert Tess zo goed als het kan op te staan van de grond, maar het lukt niet. Na een tijdje roept Tess verdrietig: Kan je me komen helpen Laurens? Als een speer komt Laurens de badkamer ingelopen. Tuurlijk zegt Laurens. Ik help je even met je pyjama schat. Ik heb zo'n pijn mompelt Tess. Het doet echt zo'n pijn. Ik begrijp het zegt Laurens meelevend. Als Laurens, Tess heeft geholpen met aankleden tilt hij haar voorzichtig op van de grond, en brengt haar in zijn armen naar de slaapkamer.

Voorzichtig laat Laurens, Tess op bed zakken. Ik vind het zo erg Tess zegt Laurens verdrietig. Tess begint hysterisch te huilen. Laurens probeert haar maar zo goed als het kan te troosten. Laat me alsjeblieft alleen snikt Tess. Ik wil gewoon alleen zijn nu. Weet je het zeker fluistert Laurens. Ik wil je eigelijk niet nu zo achterlaten. Laurens doe het nou maar snikt Tess terwijl ze de dekens over haar hoofd gooit. Zachtjes loopt Laurens naar beneden en gaat verdrietig op de bank zitten. Waarom in godsnaam gaat er door Laurens zijn hoofd. Ik wou dit kind echt met haar opvoeden alsof het mijn eigen kind was. Ondertussen maalt het door Tess haar hoofd: zie je wel, ik mag geen moeder worden. Dit kindje voelde aan dat het niet gewenst was. Ik ben het niet waard om moeder te zijn snikt Tess hysterisch. Beneden voelt Laurens zich machteloos. Hij belt zijn ouders op. Pap, mam kunnen jullie even komen? Wat is er jongen vraagt zijn moeder als ze hoort hoe verdrietig Laurens klinkt. Tess heeft een miskraam gehad zegt Laurens dof. Ze wilt niemand zien. We komen meteen beloven zijn ouders.