Voetstappen in het bos

Hoofdstuk 30

Na een kwartier wordt er aangebeld. Met een zwaar gevoel in zijn buik doet Laurens de deur open. Als Laurens zijn ouders ziet, barst hij in huilen uit. Ach jongen toch zegt zijn moeder. Kom eens hier. Troostend slaat ze haar armen om Laurens heen. Waar is Tess vraagt zijn vader zacht. Ze is boven zegt Laurens verdrietig. Ze wilt niemand zien, en mij wilt ze niet in haar buurt hebben. Tess hoort dat de ouders van Laurens er zijn, maar ze beweegt zich niet.  Ze heeft onwijs veel pijn, maar ze wilt het niet laten merken aan Laurens en zijn ouders. Jan, de vader van Laurens loopt langzaam naar boven. Ik ga even kijken of ik wat voor haar kan betekenen mompelt Jan. Pap laat haar maar met rust zegt Laurens. Ze wilt alleen zijn. En ik mag de dokter niet bellen. Het moet mompelt zijn moeder. Als ze nog bloedingen heeft, kan dat levensgevaarlijk voor haar zijn. Bel een dokter Laurens zegt zijn moeder. Aarzelend kijkt Laurens naar boven. Mam, ze wilt het niet zegt Laurens zacht. Ik wil niet een dokter op haar afsturen als ze het zelf niet wil. Laurens, als je wilt dat ze doodbloed dalijk moet je dat vooral doen zegt zijn moeder hard. Ik wil niet dat ze doodbloed mam roept Laurens uit. Wat moet ik dan? Ik weet niet wat ik moet doen fluistert Laurens.

Ondertussen strompelt Tess naar de badkamer en laat zich voorzichtig op het toilet zakken. Snikkend legt Tess haar armen om haar middel. Waarom moest dit mij gebeuren? Ik weet wel dat ik er niet zo blij mee was, maar dit wou ik ook niet.  Tess merkt dat ze nog steeds bloed en raakt in paniek. Ondertussen besluit Laurens de dokter te bellen omdat hij het niet vertrouwt. Tess heeft er alles aangedaan om het bloeden te stoppen, wat niet is gelukt en is weer in bed gaan liggen.

De dokter is er binnen tien minuten. Waar is ze informeert hij. Ze is boven zegt Laurens zacht. Snel loopt de dokter naar boven. Het is pikdonker in de slaapkamer. Mevrouw de Wit vraagt de dokter zacht. Een luid gesnikt klinkt uit het bed. Kunt u een lampje aandoen vraagt de dokter zacht. Ik moet u onderzoeken, en zo kan ik het niet zien. Ik wil niet onderzocht worden snikt Tess. Ik ben het kwijt, wat wilt u nu nog doen dan? Ik moet je onderzoeken zegt de dokter. Ik doe het heel voorzichtig meis. De dokter begint haar te onderzoeken. Auw gilt Tess. Blijf van me af! Mevrouw dit moet even zegt de dokter. Je bloed onwijs veel mevrouw zegt de dokter geschokt. Je moet gehecht worden in het ziekenhuis. Ik ga nergens heen snikt Tess. Ik heb pijn en ik kom dit bed niet meer uit. Laat me alleen fluistert Tess.

Nee, je gaat mee naar het ziekenhuis zegt de dokter beslist. Ik zie u over 2 uur in het ziekenhuis. Lukt het om u aan te kleden mevrouw? Wilt u mijn verloofde even roepen vraagt Tess zacht. Alle bewegingen die ik maak doen me pijn snikt ze. Ik zal het doen mevrouw zegt de dokter snel. En, zegt Laurens als de dokter naar beneden komt. Ze moet naar het ziekenhuis jongen zegt de dokter. Het bloeden is nog niet gestopt en ik vertrouw het niet. Ze vroeg om je zegt de dokter zacht. Met een paar stappen rent Laurens de trap op. Tess zit trillend op de rand van het bed. Ik moet naar het ziekenhuis trilt haar stem. Maar ik wil niet, ik wil hier blijven. Schat luister naar me zegt Laurens. Ze moeten het hechten fluistert Laurens. Wil je dat ik je help met aankleden vraagt Laurens zacht. Voorzichtig knikt Tess. I, ik bloed nog steeds snikt ze. Dat is toch niet goed? Laurens schud zijn hoofd. Nee zegt hij teneergeslagen. Het blijft een tijdje stil. Ik blijf bij je Tess, wat er ook gebeurt zegt Laurens zacht. Dat weet je toch? Langzaam knikt Tess. Ik weet het snift ze. Maar waarom overkomt ons dit? Ik weet het niet Tess zucht Laurens terwijl hij haar zachtjes in zijn armen neemt.