Voetstappen in het bos

Hoofdstuk 31

Voorzichtig helpt Laurens Tess met aankleden. Auww zegt Tess als Laurens met zijn hand tegen haar buik komt. Mijn buik doet zo'n onwijs pijn kreunt ze. Na een kwartiertje is Tess met pijn en moeite aangekleed. Zal ik je optillen vraagt Laurens zacht. Ja doe maar fluistert Tess. Het lopen doet zeer.  Voorzichtig tilt Laurens haar op en loopt met Tess in zijn armen naar beneden. Gelijk komen zijn ouders op haar af. Ah Tess, ik vind het zo erg voor jullie zegt Laurens zijn moeder zacht. Tess knikt met een betraand gezicht. Laurens kijkt zijn moeder boos aan. Bedankt he mam zegt Laurens binnensmonds. Ik breng jullie naar het ziekenhuis bied Jan aan. Graag knikt Laurens. We moeten er over een uurtje zijn. Ik ga ook mee zegt Laurens zijn moeder. Tenminste als jullie dat goed vinden? Zacht knikt Tess. Ja ga maar mee mompelt ze met een pijnlijk gezicht. Voorzichtig loopt Laurens met Tess in zijn armen naar de auto van zijn ouders en zet haar op de achterbank en gaat naast haar zitten. Het komt wel goed schat zegt Laurens zacht terwijl in Tess haar hand knijpt. Ik hoop het fluistert Tess. Ik was het niet waard om moeder te worden denkt Tess hardop. Laurens slaat zijn armen om Tess heen. Zeg dat nooit meer schat, dat is echt niet zo. Waarom mocht het dan niet geboren worden zegt Tess verdrietig. Omdat uhm zegt Laurens. Ik weet het echt niet schat zegt hij verdrietig. Ik wou het kind net zo graag als jij. Ik wou het kind niet denkt Tess bij zichzelf. Het was niet van Laurens. Afwezig kijkt Tess voor zich uit. Wat is er schat vraagt Laurens zacht. Ik vind het zo erg dat ik haar kwijt bent snikt Tess zacht. Kom eens hier zegt Laurens zacht, niet wetend wat hij moet zeggen. Na een tijdje in stilte gereden te hebben komen ze aan bij het ziekenhuis. Kan je lopen vraagt Laurens aan Tess. Nee schud Tess. Het doet gewoon zeer. Zal ik een rolstoel halen anders bied Jan aan. Nee zegt Laurens. Ik wil haar wel dragen zegt Laurens zacht. Voorzichtig tilt Laurens haar op. Heb je heel erg pijn schat vraagt Laurens kleintjes. Ja zegt Tess, het doet echt pijn. Snel loopt Laurens met Tess in zijn armen het ziekenhuis in. De dokter komt meteen op ze afgelopen. Kom maar mee mevrouw zegt de dokter. Mag ik met haar mee vraagt Laurens. Ik wil haar niet alleen laten. Dat is goed zucht de dokter. Pap, mam blijven jullie hier vraagt Laurens. Tuurlijk jongen zegt zijn moeder zacht. Leg haar maar op dat bed zegt de dokter terwijl hij een bed aanwijst in de zaal.