Voetstappen in het bos

Hoofdstuk 50

Tess wordt snel naar binnen gebracht, naar de OK. Waar brengen jullie haar heen roept Laurens uit. We moeten zorgen dat haar wond niet verder gaat ontsteken jongen zegt de oudere arts van het gezelschap. Ze is bovendien uitgedroogd, en we moeten haar vocht toedienen. Mag ik bij haar blijven vraagt Laurens zachtjes. Nee zegt de arts snel. We brengen haar dalijk naar kamer 302. Ga maar naar haar ouders jongen. Ze zijn al in de kamer. Snel loopt Laurens naar kamer 302 waar zijn ouders en de ouders van Tess al zitten. Waar brengen ze haar heen vraagt Laurens zacht. Ze moeten haar wond ontsmetten zegt haar vader zacht. Ik ben zo stom geweest zegt Laurens. Ik had nooit zo moeten aandringen bij haar. Dan was ze niet weggerent, en was dit niet gebeurd. Dit is allemaal mijn schuld zegt Laurens verdrietig.

Dat is niet waar zegt Rita. Ze is zelf weggerent. Je hebt toch niet gezegt dat ze weg moest rennen. Langzaam schud Laurens zijn hoofd. Dat zal ik nooit doen. Dat weten we zegt Rita zacht terwijl ze een hand op Lauren's arm legt. Maar ik voel me wel schuldig zegt Laurens. Ik wou niet. niet dat dit gebeurde. Jongen, je wist niet dat die jongens zich in het bos schuil hielden zegt zijn vader. Je kon dat niet weten. Zullen we anders een hapje gaan eten stelt zijn moeder voor. Ze bellen ons wel als ze klaar zijn met de wond schoonmaken en ontsmetten zegt Rita. Ga je mee Laurens? Mag ik hier blijven vraagt Laurens zacht. Ik wil op haar wachten als ze terug komt. Heb je geen honger dan jongen vraagt zijn vader. Nee zegt Laurens. Niet echt. Bel ons maar als ze uit de OK is jongen zegt zijn moeder zacht. Dat doe ik beloofd Laurens. Laurens en Tess haar ouders lopen langzaam de kamer uit. Laurens laat zich langzaam op een stoel zakken. Al snel zakken zijn ogen dicht. Na een tijdje wordt Laurens langzaam wakker van apparaten die zachte geluiden maken. Naast hem ligt Tess met haar ogen dicht in een bed naast hem. Tess fluistert Laurens. Hoor je me? Ze is nog duf van de narcose zegt de dokter die net binnen komt. Ze wordt vanzelf wakker jongen. Ik hoop het maar mompelt Laurens. Laurens belt snel zijn ouders op dat Tess weer terug op de kamer is.

Even later komen Laurens ouders en Tess haar ouders de kamer weer in. He Tess, ze is er weer zegt Rita verrast. Ja ze is duf van de narcose zegt Laurens. Ze wordt vanzelf wel wakker zegt Jan zacht. Zullen we je even alleen laten met haar? Het maakt me niet uit zegt Laurens zacht. Ze wilt vast niks meer met me te maken hebben..

Na een half uur begint Tess met haar ogen te knipperen. Jan stoot Ria aan. Kijk eens! Tess doet langzaam haar ogen open. Mam, pap klinkt het zwakjes als ze haar ouders ontdekt. Wat doen jullie hier? Je bent hier heen gebracht zegt Rita zacht. Laurens heeft je gevonden. Hij is bij je gebleven en heeft een ambulance gebeld. Blozend kijkt Laurens naar de grond. Het was niks zegt hij zacht. Iedereen zou dat toch gedaan hebben? Nee, niet iedereen zegt Rita. Hoe voel je je meis vraagt Rita zacht aan Tess. Het gaat wel zegt Tess flinker dan ze zich voelt. Ik moet hier een paar dagen blijven om aan te sterken. Ik red me wel alleen zegt ze zwakjes. Ik wil wel bij je blijven hoor bied Laurens aan. Omdat je me heb gered, hoef je te denken dat je bij me hoeft te blijven hoor zegt Tess zwakjes. Ik hoef je hulp niet. Ik zei het toch zegt Laurens verdrietig. Nou, dan ga ik maar denk ik. Gaan jullie mee pa en ma? Blijkbaar ben ik hier niet meer nodig...