John
We zijn de gehele dag langs bijna alle open plekken in de omgeving gereden. Geen enkel spoor van Tess. We hebben nog een plek te gaan...
We lopen langzaam naar de laatste open plek toe. Opeens blijf ik stokstijf staan. Ria kijk, trillend wijs ik naar een object dat half in het zand steekt, half op de grond staat. Wat is dat roept Ria gealarmeerd.
Het lijkt wel een doodskist mompelt Laurens vol afschuw. Langzaam loop ik dichterbij. Ik deins weg als ik de bloedvlekken in de kist en het bloed op de grond zie. Langzaam laat ik me in het zand zakken.
Tess mompel ik. Nee dit mag niet, dit kan niet roep ik uit. Ria barst in tranen uit. Mijn kleine meisje, ze mag niet dood zijn!
Snel schiet ik naar Ria toe, en probeer haar zo goed als ik kan haar te troosten. Dit maakt het erg moeilijk omdat ik mijn gevoelens ook niet kan verbergen.
Verdomme Tess, waar ben je nou roep ik uit. Ze moet gewoon ergens zijn mompelt Laurens. Ze kan niet dood zijn, dat kan gewoon niet!
Tess
De dagen vliegen voorbij op de boederij van Agnes. Mijn verwondingen beginnen langzaam maar zeker over te gaan. Alleen, mijn geheugen is nog steeds niet wat het geweest is.
Ik wou dat ik wist wie ik was roep ik gefrustreerd tegen Agnes. Het komt wel terug zegt Agnes sussend. Wacht maar af.
YOU ARE READING
Voetstappen in het bos
Non-FictionTess loopt met haar bruine labrador in het bos. Het is een normale dag zoals alle andere dagen. Maar het bos is toch niet zo onschuldig als het op het eerste gezicht lijkt...
