John
Na twee uur bij het arbeidsbureau te zijn geweest, verlang ik ernaar om gewoon thuis te zijn bij Tess. Alle banen die me werden aangeboden waren niet echt wat ik in gedachten had. De vacatures in de reisbranche zijn hier zeldzaam. Met m'n gedachten nog bij het arbeidsbureau, open ik de deur van Tess haar huis.
Ben jij dat Tess klinkt een verdrietige stem vanuit de woonkamer. Ik ben het antwoord John, en ziet Ria zitten in een stoel. Waar is Tess? Wat is hier in godsnaam gebeurd!?
Tess, ze is weg roept Ria uit. Ik kom net binnen en tref deze ravage aan. Ze heeft haar telefoon laten liggen fluistert Ria. Dat is niks voor Tess. Ze is bijna vergroeid met dat ding.
Langzaam laat John zich op een keukenstoel zakken. D, denk je dat die jongens haar weer hebben fluistert John verslagen. Verslagen knikt Ria. Ik wou haar beschermen zegt John verdrietig. We moeten haar gaan zoeken zegt Ria. Ze zijn tot alles in staat.
Tess
Een dag later
Met een zwaar bonkend hoofd probeer ik overeind te komen. Het lukt niet. Alles aan m'n lichaam doet zeer. Na een tijdje probeer voorzichtig m'n armen naar boven te strekken, ik raak iets hards. Het voelt als een kist!?
Niet in paniek raken Tess, niet in paniek raken zeg ik tegen mijzelf. En toch is dat hetgene wat ik juist wel doe. Ik sla en schop tegen de binnenkant van de kist.
Met alle kracht die ik in mezelf vind, probeer ik de deksel eraf te duwen. Ik krijg de deksel zover eraf dat ik een klein streepje licht kan zien. Verder dan dat krijg ik het niet. Van frustratie begin ik te huilen. Ik wil hier uit, maar hoe!?
YOU ARE READING
Voetstappen in het bos
Non-FictionTess loopt met haar bruine labrador in het bos. Het is een normale dag zoals alle andere dagen. Maar het bos is toch niet zo onschuldig als het op het eerste gezicht lijkt...
