Voetstappen in het bos

Hoofdstuk 42

Boos draait Laurens zich naar Tess om. Nu moet je op houden. Het was een vergissing. Ik wou er gewoon uit en daar was Liza om gewoon mee te praten. Praten schampert Tess. Je bent gewoon met haar het bed ingedoken. Tess, ik was dronken, ik was er niet helemaal bij fluistert Laurens. Smoesjes Laurens zegt Tess. Ik lag in het ziekenhuis. Ik was net mijn kind kwijt en jij loopt gewoon weg zonder wat te zeggen? Het spijt me Tess, echt waar zegt Laurens. Ik geloof je niet fluistert Tess. Laurens pakt voorzichtig Tess haar gezicht vast met beide handen en kust haar. Geloof je me nu vraagt Laurens zachtjes. Niet doen fluistert Tess. Ze probeert zich los te trekken, maar Laurens houd haar stevig vast. Ik meen het Laurens fluistert Tess. Laat me nou los! Angstig rukt Tess zich los en rent weg met Bo, het donker in. Laurens gaat haar achterna. Hij ziet haar nergens meer...

Tess begint steeds harder te rennen en staat opeens voor het bos. Aarzelend zet ze met Bo een paar stappen in de richting van het bos. Bo trekt zijn riem uit de handen van Tess en rent vrolijk het bos in, maar Tess blijft stokstijf staan.

Opeens hoort ze achter zich: Kijk eens aan wie we hier hebben! Angstig draait Tess zich om. Grijzend komen  Fabian, Jan Willem en Stan uit de schaduw van de bomen richting Tess gelopen. Snel zet Tess een stap achteruit. I, ik moest maar weer eens gaan. Jij gaat helemaal nergens heen zegt Jan Willem terwijl hij een mes tegen haar keel zet. J, jullie zaten toch vast zegt Tess met trillende stem. We mochten weg vanwege goed gedrag zegt Fabian. En daar zijn we weer! Waar is je lieve vriendje nou zegt Stan gemeen. Laat me gewoon met rust fluistert Tess. Nee zegt Jan Willem. Je gaat met ons mee. Meekomen! Nee roept Tess. Laat me gewoon gaan roept Tess. Jullie hebben toch niks aan me.

 Oppeens valt het Stan op dat Tess niet meer zwanger is. Waar is je kind gebleven schreeuwt Stan. I, ik ben het kwijt fluistert Tess heel zachtjes. Bulshit roept Fabian. Je hebt het kind gewoon verkocht. Nee snikt Tess nu. Zo ver was ik nog niet zwanger. Waarom zou ik dat doen? Omdat je zwanger was van ons he stom mens terwijl hij Tess recht aankijkt. Ik heb een miskraam gehad fluistert Tess verdrietig. Mag ik nou weg? Ik moet mijn hond zoeken. Je hond is het bos allang weer uit gerent zegt Stan. Hij rende net de andere kant op, het weiland in zegt Stan. Jij blijft hier zegt hij tegen Tess. Jan Willem blijf bij haar! We moeten even wat bespreken waar we haar vasthouden! Kom mee Fabian! Langzaam lopen Stan en Fabian een stukje van Tess en Jan Willem weg. Een tijdje blijft het stil. Jan Willem, mag ik alsjeblieft weg vraagt Tess zachtjes. Nee zegt Jan Willem terwijl hij het mes dicht tegen haar keel aandrukt. Een klein straaltje bloed loopt langs Tess haar keel naar beneden....