Lübbey

Lübbey 34

Emin'in ağzından kan akmıştı Ahmet hemen içeriden silmek için bez getirdi ve bir bardak su getirdi Ali Emin'in yanına oturmuştu Ahmet elindekileri hemen Ali'ye uzattı.

Seyfullah:ben artık ariyorum Feyzullah'ı çocuk ölücek! dedi.

Ali:Seyfullah tamam sabah ararsın rahatsız etme adamı biz ne güne duruyoruz.dedi Seyfullah telefonu kapattı ''tamam'' dedi sadece.Niyazi girdi odaya

-bi sıkıntı varmı?dedi.

Ali ayağa kalktı;

-Serdar gel otur Emin'in yanında durun. Nİyazi sen gel benimle konuşucaz.dedi ve onu kolunda tuttu birlikte başka odaya gittiler.

Ali:napıyosun sen ne yapmaya çalışıyosun,amacın ne bişey yapıyosak birlikte yapıcaz yok öyle tek başına işler çevirme oğlum anladınmı!dedi.

Niyazi:abi birşey bilmiyosun bence konuşma Feyzullah abi geldiğinde onunla özel olarak halledicem Emin'i kurtarıcam!dedi.

Ali:Feyzullah'ı sen ne yapıcaksın? dedi.

Niyazi:abi sen benim amcamı biliyosun dimi? hani şu bütün cinlere hükmeden,hani herkesten güçlü olan, her boku yapabilen biliyosun dimi!diye bağırdı.

Ali:evet biliyorum.sözüne devam edemeden Niyazi kesti ve;

-belli baya biliyosun.eğer bilseydin hiç bi işime karışmazdın sen beni daha doğrusu bana bu yetikiyi veren insanı tanıyamamışsın!dedi sesleri neredyse dışarı kadar gidiyor gibiydi seslerini alçaltamıyorlardı çünkü sinirlenmişlerdi evde huzursuzluk başlamıştı,Emin'e musallat olan cinler yüzünden...

Ahmet:Seyfullah abi bi baksak mı niye bağırışıyolar böyle ya.dedi.

Seyfullah:oğlum..dedi Emin'e döndü ve: bu cinler yüzünden evi huzursuzluk bastı cinlerin yapmaya çalıştıkları şey de buydu ve başardılar sürekli aramızdan biri kavga ederse bu iş uzar hemde çok uzar kendimize hakim olmamız gerekiyor ama onlar olmuyo işte.dedi

Serdar:haklısın abi sen Ali abiyle bi konuşsan mı çünkü biz bugün daha doğrusu dün Niyaziyle çok konuştuk içini döktü bize yani Ali abi bi rahat bıraksa o bu kadar sinirlenmeyecek.dedi

Niyazi ve Ali daha tartışıyolardı Ali sinirle dışarı kapının önüne çıktı ve bir sigara yaktı.evin etrafından çok uzaklaşmadı ama.Niyazi ise oradaki koltuğa oturdu elini kafasına koydu çok sinirlenmişti bi siniri Emin'i de etkiliyordu birden Emin bağırmaya başladı ''dur lütfen yapma canım acıyo'' dedi Niyazi kafasını kapıya doğru çevirdi ve o anda orada siyah bir gölge gördü hemen kalktı ve Emin'in yanına gitti.

Ahmet:Ali abi nerde?

Niyazi:ne biliyim dışarı çıktı işte.dedi

Ahmet:salak salak hareketler yapma bu evde kimseyi dışarı tek başına çıkaramayız kalk Serdar bakalım.dedi

Niyazi aldırış etmedi sadece Emin'e odaklanmıştı onun yanına oturdu ve kalp atışlarını kontrol etti.bir yandan da bir şeyler söylüyordu ama anlaşılamayan bir dilde Seyfullah anlıyordu ama bunlar çok güçlü dualardı bunu farketmişti oda Niyazi'ye yardımcı oldu yani oda dualar okumaya başladı Niyazi gözleri kapalı bir şekilde tavana bakıyordu birden gözlerini açtı çok korkunç görünüyordu o anda

Seyfullah:noluyo Niyazi?dedi

Niyazi:abi durumu çok fena abi!dedi

Seyfullah:NE! nasıl ne yapalım şimdi ne yapıcaz.dedi

Niyazi yavaşca kafasını indirdi ve ;

-şuan bişey yapamayız ama onlar hazırlıklı Feyzullah hocanın geleceğinden haberleri tabi bu normal ama işimizi baya zorlaştıracak tek yapmamız gereken Emin'e zarar gelmesiniz engellemek.dedi

Seyfullah bir süre öylece durdu ve birden;

-amcan..dedi

Niyazi kafasını eğdi ve;

-evet amcam? dedi

Seyfullah:ona ihtiyacımız çok şuan oğlum ama onun yokluğunu da sen gideriyosun bak bize yardımcı oluyosun,canını tehlikeye atıyosun bunu kim yapardı ki?dedi

Niyazi:öyle deme abi Emin benim kardeşim sayılır ona her zaman ,her türlü yardım ederim ben zaten.amcama gelince de evet benimde ona çok ihtiyacım oluyodu,bende çok zor günler geçirdim ama öyle yada böyle kendi ayaklarım üzerinde durmalıydım ve yaptım.dedi

Seyfullah:gün geçtikçe sende amcanı görüyorum.dedi ve gülümsedi

Niyazi tekrar kafasını eğdi ve oda gülümsedi bu kelime hoşuna gitmişti çünkü amcası onun için en önemli insandı.