Machakil.. (voltooid)

Deel 6

"Selma ik maak me zorgen." Al een half uur loop ik door de telefoon te lullen tegen dit kind. Het kan niet. Ik ben al een anderhalf maand niet ongesteld geworden. "Het gebeurt mij ook zo vaak." "Dat zuig je net uit je pink." "Oké je hebt gelijk, laten we nog even wachten. Wie weet komt het vandaag of morgen." "Ik weet het niet, ik zie wel wat ik doe." Een hele middag heb ik liggen piekeren op bed. Dit klopt niet, ik weet dondergoed dat ik zwanger ben. Ik ben er nog lang niet klaar voor. Ik ben 18, ik ben dood als m'n familie erachter komt. Ik ga iedereen teleurstellen en dat allemaal omdat ik even een tijdje 'lol' wou hebben. Ik wil het niet geloven en als ik een zwangerschapstest haal is het zeker.
Ik stond op trok een joggingpak aan, zette mn haar in een slordige hogen staart en liep naar beneden. "Nassira waar ga je heen?" Klonk de zachte zoette stem van mijn moeder. Ik heb haar deze weken compleet genegeerd. Die arme vrouw weet niet wat er aan de hand is, maar ze is er verder niet op ingegaan. "Mama ik ga heel even naar een vriendin." "Is goed hbiba, maar waar is je hoofddoek." "Mama ik ben er nog niet klaar voor om een hoofddoek te dragen." "Ik snap je, je bent nog jong. Maar ik zou het wel fijn vinden als je het eerst met mij had besproken." "Sorry mama, ik hou van je." Ik gaf haar een afscheidskus op haar hoofd en liep jankend de deur uit.
Ik strompelde over de straten op weg naar de Kruidvat. Daar eenmaal binnen heb ik de eerste de beste zwangerschaps test gekocht en liep weer huilend naar buiten. Ik trok aan de touwtjes van m'n vest, en zo trok ik m'n capuchon bijna over m'n hele gezicht. Al snel was ik thuis en plaste op de test. Ongeduldig wachtte ik een tijdje en met trillende handen bekeek ik de test. En ja, ik had het niet anders verwacht, een lachende smiley.
Met dikke, rode en opgezwollen ogen bekeek ik mezelf in de spiegel. Hoe, hoe kan alles zo snel omslaan.
En op dat moment drong het tot me door. Dit was niet mijn schuld, iemand heeft mij tot dit gedwongen. Selma.
Ze wist dat dit zou gebeuren, ze wist dat het wel mis kon gaan. Waarom heeft ze gelogen, waarom wil ze zo graag dat ik ongelukkig zou zal zijn. Hoe kan ze me dit aandoen. Zonder erbij na te denken rende ik voor de 2e keer vandaag de deur uit. Ik nam de bus aangezien ik geen zin had om te lopen. Na een paar haltes stapte ik uit en liep een klein stukje richting haar huis. Overal werd ik raar aangekeke, overal werd er naar me gewezen. Sommige lachte, sommige keken me met een meelevende blik aan. Ik richte m'n blik op de grond en liep haar straat binnen. Onderaan de flat zag ik haar broer. Het was zeker een mooie jongen, meisjes stonden in de rij voor hem. Hij was lief, sociaal en nogmaals heel mooi. "Uh.. Nassira?" Ik negeerde hem volkomen en liep naar binnen. Nooit heb ik begrepen waarom ze hier wonen, nog even en ze vegen letterlijk hun reet af met briefjes van 50. "Nassira?" En hij blokkeerde m'n weg. "Wat is er aan de hand? Hij trok de capuchon van m'n hoofd en schrok duidelijk van m'n uiterlijk. "Wat is er met jou gebeurt?" "Dit, dit komt allemaal door jouw zusje." Ik wees naar m'n hoofd en daarna naar boven. Ik rende naar boven maar hij hielde me weer tegen. "Wat bedoel je?" "Hamza laat me los!" Ik rukte me los en rende naar boven. Met alle kracht die ik in me heb klopte ik op de deur. De moeder van Selma maakte open. "Hey Nass-" ik negeerde haar en liep rechtsreeks naar de kamer van Selma. Ze schrok toen ik de deur open gooide en al helemaal door mijn uitbarsting. "Hoe durf je! Hoe durf je mij dit aan te doen?" Ze keek me niet begrijpend aan. "Waar heb jij het over." Op dat moment stormde Hamza hijgend en al de kamer binnen. Ik negeerde zijn plotselinge verschijning en ging verder met Selma. "Ik dacht dat we vriendinnen waren!" Schreeuwde ik m'n longen uit. "Ik zou jou nooit zoiets aandoen! Ik gunde je alles in de wereld! Ik dacht dat we hartsvriendinnen waren!" Lachend keek ze me aan. "Hartsvriendinnen bestaan niet." "Ik haat je." En ik klapte haar volop in haar gezicht. Ze deed niks terug en bleef maar zitten op haar bed alsof er niks aan de hand is. Ik vestigde me op haar en wou haar nog wat klappen uitdelen tot dat Hamza me van achter vastgreep. "Ik haat je! Ik haat je!" En ik huilde het uit in de gespierde armen van haar broer. Hij bracht me mee naar buiten en reed me naar huis. Hij wisselde geen woord met me, wat ik alleen maar beter vond. Toen we aankwamen en ik uit wou stappen trok hij me terug van m'n arm. "Nassira je weet dat ik altijd klaar voor je sta. Je weet dat ik je altijd met alles kan helpen en je naar me toe moet komen wat er ook aan de hand is. " Ik knikte maar wat en slenterde naar de voordeur. Ik maakte de deur open met m'n sleutels en liep naar binnen. Nergens was er iemand te bekennen. Geen idee waar die uithangen. Ik kiep naar de badkamer en spetterde wat water in m'n gezicht. "Waar is de test?" Sprak ik hardop tegen mezelf. Ik gooide alles overhoop opzoek naar die verdomme test. Ik liep richting m'n kamer en versnelde m'n pas.
Ik gooide de deur open en zag daar iets, iets wat m'n hart verscheurde.
Daar zat ze dan. De vrouw van m'n leven, de vrouw die me 9 maanden lang heeft gedragen, de vrouw die me heeft opgevoed en me alles heeft geleerd wat ik moet weten. Gebroken zat ze daar. Met de zwangerschapstest in haar handen.
"Nassira wat is dit?"