Machakil.. (voltooid)

Deel 60

Ze zetten alle drie een stap dichterbij de deur. Judensio zocht de bel en drukte er een paar secondes lang op. Vol spanning wipte Nassira van de één op de andere voet. "Gaat er noh iemand open doen of wat?" Weer drukte Judensio op de bel en er werd deze keer meteen opengemaakt. Ze liepen de vele trappen op en kwamen bij de ena laatste verdieping aan. Nasr klopte op de deur die al open bleek te zijn. Hij en Judensio liepen naar binnen, Nassira aarzelde even maar ook zij kwam naar binnen. "Hallo?" "Ja? Wie is daar?" Vroeg er een oude vrouwen stem in het half Nederlands. Ze hadden meteen door dat het nu een stuk moeilijker zal worden. Het is moeilijk de confrontatie aan te gaan met haar als haar moeder er ook bij is. "Galti?" "Wie ben jij? Kom naar binnen." Aan haar dubbele stem te horen zit ze in de keuken. "Wachten jullie even hier?" Fluisterde ze naar de twee jongens. "Mijn best." Nassira liep zoekend naar de keuken en trof er een inderdaad wat oudere vrouw aan, ze was de wel bekende Marokkaanse pannenkoeken aan hetvmaken en de geur drong Nassira's neus binnen. De oude vrouw begon vriendelijk in het Berbers te praten. "Sorry galti, ik spreek geen Berbers." Zei ze spijtig. "Ow, geen probleem. Je leek me echt Berbers." "Wil je misschien zitten, dan maak ik wat voor je klaar." Hoe gastvrijer kan je zijn? Een wildvreemd meisje komt naar binnen en ze legt nu al handen vol vertrouwen bij haar. "Nee galti hoeft niet, ik kwam vragen of Tasnime hier is." "Ja ze is er, hoezo." Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze haar gezicht naar het vreemde meisje tegenover zich draaide. "Ik ben er niet alleen, mijn broer en schoonbroer zijn er ook. We hebben wat vragen voor Tesnime." "Ben je hier niet alleen?" Ze liep naar de deur en keek richting de gang. Ze wenkte de twee jongens naar zich toe en nam naast Nassira plaats aan de keuken tafel. Khadija is wel wat gewend qua zulke onverwachtse bezoekjes. Khadija had een broertje die jaren bij hun heeft gewoond. Jamal was niet een van de braafste, hij zocht altijd problemen op, 'het geeft me een soort van kick' heeft hij zijn oudste zus eens verteld. Hij flashte iedereen, iedereen was opzoek naar hem. Ze kwamen zelf thuis naar hem opzoek. 'Jamal gedraag je alsjeblieft, op een dag ga je dit niet meer kunnen na vertellen' was de standaard zin die ze hem altijd citeerde. 'Je brengt jezelf en ons in de problemen a Jamal' maar niks hielp, hij wist altijd aan alles en iedereen te ontglippen. Van de commissaris van de politie to de grootste maffia bazen. Het was een jonge jongen van 22 die zijn hersenen goed kon gebruiken, hij  kwam wel eens dagen soms weken niet naar huis. Zonder wat van zich te laten horen ging hij vaak naar het buitenland, hij deed zijn hele familie ongelofelijk veel pijn. Iedereen ging kapot van de geschokte gebeurtenissen die door hem plaatsvonden terwijl hij er door heen ging alsof hij nooit anders gewend was. Bij de hele familie kwamen ze bijna elke nacht binnenvallen. Tot hij een keer bijna een jaar weg was, nog nooit is dat eerder voorgekomen. Een jaar aas te ongewoon voor hem, ze waren wel wat gewend maar dit ging de grens over. Alle mannen van die dichtbij hem stonden hebben ze ingeschakeld, allemaal zijn ze naar hem opzoek geweest. Ze hebben hem onthoofd gevonden in de box van Khadija, hoelang hij daar heeft gelegen wou ze niet weten. Misschien had ze wel kunnen voorkomen dat haar broertje er nu niet meer is. Misschien was hij wel gewoon onderweg naar huis en was hij niet van plan zo lang weg te gaan. Misschien was het wel precies het tegenovergestelde, ze weet het niet en hoeft het niet te weten. "Jullie mogen haar alles vragen maar ik wil erbij zijn." Judensio keek de andere twee peinzend aan. "Wat is er mis?" Flusiterde Nassira naar hem terwijl Nasr Khadija bezig hield. "We hebben haar moeder of vader nooit gezien nog gesproken." "Maar dat kan niet, ze moeten toch wel ergens bij betrokken zijn geweest." "Niet dus, ik weet ook niet hoe het komt maar ze krijgt het elke keer weer voor mekaar." "Niet ons probleem, moet ze er maar beter bij nadenken. Als je wat doet moet je met de gevolgen leren omgaan." "Kan ik naar Tasnime toe gaan?" "Mhm, kan je haar meteen ook hierheen roepen?" "Is goed." Nassira liep de keuken uit en zocht naar de kamer van Tasnime. Ze opende de eerste deur, die was van de moeder van Tasnime. Ze opende de tweede deur, raak. Tasnime hief haar ogen en zag de onbekende gezicht van Nassira. Ze deed haar oortje uit en keek Nassira van top tot teen aan. "En wie mag jij wezen." "Kom je zo wel achter, loop je even mee?" "Uhh nee. Niet voor ik weet wie je bent." "Nogmaals, kom je zo wel achter." "Nogmaals, niet voor ik weet wie je bent." Nassira raakte haar nu al zat en stak haar hoofd uit de deur. "Judensio?" Ze zag de ogen van Tasnime langzaam groter worden. "Ja?" "Kan je me even komen helpen?" Ze hoorde een stoel kraken als teken dat hij kwam. "Wil je nu wel opstaan?" "Is me moeder daar?" "Ja, we doen haar niks hoor." Zonder ook maar één woord te zeggen liep ze de kamer uit. "Was dat nou zo moeilijk." Khadija zat nu met Nasr in de woonakamer. Ze konden het goed met mekaar vinden. Tasnime kwam de woonkamer in met achter haar Judensio en Nassira. "Benti, weet jij waarom ze hier zijn?" "Heb wel zo een vermoeden ja." "Komt je de naam Andi je bekend voor?" "Ja." Antwoordde ze kort. "Wie is Andi?" Vroeg haar moeder. "Ow, weet u niet wie dat is?" Vroeg Nassira bitchi, hard spelen kan zij ook.
"Wat weet ik niet? Wat meer duidelijkheid graag." "Door uw dochter zit zijn broertje 3 jaar vast." "Awilie!"