Machakil.. (voltooid)

Deel 96

Nassira is dezelfde dag nog naar huis vertrokken. Samen met haar moeder bedenken ze van alles om al het geld bij mekaar te verzamelen. Vanavond laat moet Nasr zich op het vliegveld bevinden. Hij moet niet van haar verwachten dat ze hem uit gaat zwaaien. "Wat nou als ik mijn kettingen en ringen ga verkopen." "Maar die heb je van je vader gekregen." "En dan?" "Nassira dat kan je niet doen, het was hem echt kostbaar." "Mama ik heb geen andere keus, dit is de enige manier waarop ik hem terug kan halen." "Maar jullie weten het niet eens zeker." "We moeten het er maar op wagen, als we nu niks doen komen we nergens." "Waarom vraag je het niet gewoon aan je broer." "Nee echt niet, mama ik kan genoeg mensen vinden die me heel ver kunnen brengen wat betreft het geld maar ik ben zijn moeder en ik moet dit oplossen omdat ik het ook heb veroorzaakt." "Geef jezelf hier niet de schuld van." Sprak haar moeder haar streng aan. "Jullie moeten eens ophouden met dat gelul, ik neem het mezelf wel kwalijk omdat door mijn domme acties hij er nu niet meer is." Nassira's moeder hoorde hoe de stam van haar dochter vervormde door een grote brok in haar keel.
"Nassira-" Ze zette haar hand op de bovenarm van Nassira. Boos stond ze op. "Waarom doen jullie zo meelevend, dat heb ik helemaal niet nodig." Ze liep naar haar kamer waar ze een groen doosje van de plank boven haar bed pakte en even stevig vasthield. Zo hard als ze kon probeerde ze niet te denken aan het moment dat haar vader het haar gaf. Ze nam de tijd niet om dat te doen en voor ze het wist liep ze de straat al uit. Ze liep naar de juwelier waar ze af en toe met Selma heen ging. Niet dat ze er zelf ooit wat heeft gekocht, ze hielp Selma altijd met het uitzieken van nieuwe mooie spullen. "Dag meneer." Ze zag hoe hij opkeek en haar met een glimlach aankeek. Het was een oude bekende voor hem, het was een gezellige dame die altijd een praatje maakte als ze hier kwam. "Hey knapperd." Het was een schattige oude man van Surinaamse afkomst. "Waar is je vriendin?" Vroeg hij nieuwsgierig. Ze schudde emotieloos met haar hoofd. "Ach, is alleen maar beter. Het was zo een arrogant meisje." Nassira lachte hardop. "Zo, wat kan ik voor je doen?" "Ik kom me sieraden inwisselen." Hij knikte zijn hand uit naar het doosje dat ze op de glazen toonbank had neer gezet. "Wat zijn ze mooi, waarom wil je hier vanaf?" "Ik heb het geld nodig." "Is er niemand die je kan helpen, ik vind het zo zonde." "Het maakt echt niets uit, het is de enige oplossing." "Wat jij wil."
Hij controleerde de sieranden goed en woog ze ook nog even. "Hier kan ik je 700,- voor geven." "Nee dat kan niet, het moet minstens 1500,- opleveren." "Meer zijn ze niet waard." "Kijk hoeveel het er zijn, en ook nog een hoe zwaar dit moet zeker meer opleveren." "Sorry schat, maar dit is echt alles wat ik voor je kan doen." Nassira voelde hoe de tranen achter haar ogen begonnen te prikkelen. "Bedankt, maar nee." Ze stopte haar spullen terug in het doosje en stormde de zaak uit. Zo snel geeft ze zich niet over. Als het moet reist ze heel Nederland af, ze weet zeker dat dit haar veel meer kan opbrengen.
Een half uur lang heeft ze aan mensen gevraagd hoe ze lopend een andere juwelier kan vinden en daar stond ze dan, voor een groot pand waar er op een stelletje na niemand te vinden was. Ze deed een snel smeekgebedje en liep met voeten zo zwaar als lood naar binnen. Vriendelijk keek de vrouw achter de toonbank Nassira aan. "Dag mevrouw, wat kan ik voor u doen?" Nassira glimlachte terug en zuchtte diep. "Ik kom mijn sieraden inwisselen." Ze vrouw stak haar vinger op als teken dat ze even moest wachten en liep naar een achterkamer. Later kaam ze terug met een wat oudere dame die blijkbaar al te horen had gekregen wat de bedoeling was. "Mag ik ze misschien even zien?" Nassira overhandigde haar het groen kleurig doosje en keek vol spanning toe. De sieraden ondergingen hetzelfde onderzoek als bij de voorgaande juwelier. Ze zag hoe de vrouw de sieraden weer eens goed bekeek, Nassira haalde haar hand door haar haren heen en deed nogmaals een schietgebedje. "Ik geef je hier 1300,- voor." "Wat, nee." Zei Nassira ongelovig. "Nee? Dan niet he." "Nee, nee zo bedoel ik het niet." Nassira voelde hoe blijdschap haar lichaam weer binnendrong. "Bedankt! Echt bedankt mevrouw." Ze drukte een kus op de hand van de lachende vrouw en draaide een rondje.
Nog even en dan sluit ze haar zoon weer in haar armen.