Machakil.. (voltooid)

Deel 92

"Ben je gek! Nasr ik ga hier niet weg." "Maar het moet Nassira! Ik weet het toxh Nassira, hij gaat niet iemand hier achterhouden in een leegstaand land." "Het klinkt dan misschien niet logisch maar ik blijf toch echt hier." "Moet jij weten, maar ik ga hier weg. Ik ga m'n neefje zoeken in ons land. En dat zusje van me, dat is 3000 kilometer hiervandaan, waar alle feestbeesten vanuit de hele wereld wegtrekken naar ons vaderland. Blijf jij maar vooral in dit stinkend kikkerlandje hopen dat je hier nog iemand gaat kunnen vinden.
"Ik vertrek komend weekend." Nonchalant keek hij naar het plafond. "En dat weet mama?" "Nee. Doe nou eens even niet alsof je het niet had verwacht." "Jij gaat daarheen voor de fun, mij hou je niet voor de gek. Nasr ik weet dat het DE tijd van het jaar is maar weet wel dat ik je op dit moment nodig heb." "Waar heb jij het nou over?! Je werkt me de laatste tijd zwaar op me zenuwen, je speelt telkens slachtoffer! We weten dat je dit niet de beste periode van je leven is maar hou ook eens een keer rekening met anderen! We proberen je te helpen, laat dat alsjeblieft eens tot je doordringen! Wat geef jij hoofdpijn zeg, gedraag je eens een keer niet zo kinderachtig en doe eens niet zo egoïstisch!" Ze zag hoe hij na zijn uitbarsting boos opstond en de deur uitliep. Nassira nam de tijd om de woorden van haar broer tot zich door te laten dringen, hij had gelijk! Hij had verdomd veel gelijk, overal waar ze komt moet ze de aandacht trekken door telkens weer zielig te doen. Iedereen maakt dingen mee in zijn of haar leven maar frames en hoor je niet klagen, iedereen moet leren leven met de gebeurtenissen die er plaatsvinden. En ook zijn moet dit leren, het is allemaal nog nieuw voor haar, het is nog iets waar zij hulp bij nodig heeft.
Nassira's moeder kwam haar kamer uit gelopen en keek haar dochter met op mekaar gedrukte lippen aan. "Hij gaat weg hè." Knikkend keek de weg. "Nassira, meer had je niet moeten verwachten, hij heeft het echt geprobeerd. Hij wil je zo veel mogelijk helpen dat zie ik aan hem." "Ik weet het." Nassira snoof haar neus op en stond op.
Dit is genoeg, ze moet mensen niet meer haar zwakken punten laten zien, voor hun en voor zichzelf. "Ik ga even een rondje lopen." "Het word zo donker, doe je wel snel." Nassira wierp haar moeder een lucht kusje en strik snel haar jas en schoenen aan.
Ze liep de straat uit en greep haar telefoon uit haar broekzak, ze tikte Romaissa's nummer in en liet m overgaan. "Hey! Lang niet gesproken, waar was je al die tijd." "Je wil het echt niet weten." "Nou, waar hang je nu weer uit?" "Had even wat virussen lucht nodig. Wanneer vertrekken jullie naar Marokko?" "Marokko? Heb er niet eens echt aan gedacht, ik weet het niet." "Nasr vertrekt over een paar dagen." "Serieus?" "Mhm." Nassira voelde hoe de zon op haar rug brandde. "Ik denk dat ik dit jaar maar eens hier blijf. We gaan hem terug halen Nassira, het komt echt goed." "Ik zou er alles voor over hebben."