Machakil.. (voltooid)

Deel 33

"Wat?!" "Je zus is nog zieker dan voorheen. Ze weten niet hoelang ze er nog is." Geschrokken keek hij zijn vrouw aan. Langzaam biggelde een traan over zijn wang heen. 'Heb ik wel goed gehandeld?' 'Is het niet te?' Nee dat is het niet! Ze heeft alles over voor haar dochter, haar dochter hoort thuis te kunnen komen en zich hier veilig voelen. "Ja.." "Ow." Zei hij met een duidelijke brok in zijn keel. Hij was erg close met zijn zus en ze is al een hele tijd erg ziek. Maar het was het snelste wat ze zich kon bedenken. "Ik ga naar Marokko." "Wat?" Dat was wat ze wou bereiken, dat wou ze, ze wou dat hij weg ging en dat is haar gelukt. Van binnen was ze dol gelukkig, dat haar dochter thuis kan komen maar ook omdat ze eindelijk van hem af is. "Wanneer?" "Nu." Hij stond op en begon meteen druk van alles te pakken. "Yallah Rhimo, help me!" Met rollende ogen stond ze op en begon ze zijn koffer te vullen. Hij verzamelde alle belangrijke papieren en boekte de eerst volgende vlucht richting Tanger. Hij stond erop meteen te vertrekken. Zonder te groeten liep hij met zijn koffer en heuptas richting de halte. "Verwacht zeker niet dat je hier nog eens binnen komt." Schreeuwde ze hem na. Nassira is na het belletje van haar moeder naar de supermarkt geweest en heeft wat boodschapjes gehaald.
Met vreugde in haar hart liep ze richting haar huis. Naast haar stopte een auto en ze wist zeker dat het of Youssef of Hamza was. "Stap in." Ze herkende de stem van Hamza en liep zonder hem aan te kijken naar het andere portier waarna ze instapte. Hij zette de auto aan de kant en keek haar woedend aan. "Wat is er met jou deze dagen?!" Stilletjes bleef ze hem aankijken. "Waarom antwoord je niet op m'n telefoontjes?!" Vanaf de dag dat ze hem boor het laatst zag heeft ze haar telefoon niet meer aangedaan. Hij pakte haar handen vast en keek haar aan. "Nassira waarom doe je zo terughoudend?" Vroeg hij dit keer wat rustiger. "Ik ben weer thuis." Zei ze zachtjes. "Echt?" Zijn mond vormde een glimlach van oor tot oor. Hij trok haar in een stevige knuffel en gaf haar een kus op haar haar. "Beloof me alsjeblieft me nooit meer zo buiten te sluiten. Je kan altijd bij me komen met hoed en slecht nieuws. Dat weet je." "Zal ik doen." Ze vertelde hem wat er was gebeurd, zonder teveel details natuurlijk. Hij was tevreden over hoe het was gelopen en ze namen afscheid van mekaar. Toen Nassira binnen kwam was haar moeder dolblij. Nassira weet dat haar moeder moeilijk kan gelogen dat die man eindelijk eens weg is. "Maar zeg, wie heeft jou hier net afgezet?" "Mama je moet eens weten." Nassira's moeder ging zitten als teken dat ze kon beginnen. Nassir avertelde haar moeder alles, van het begin tot het eind. Alles, ze sloeg niks over, ze wil niet langer dingen verzwijgen voor haar moeder. Die arme vrouw had bij elk stuk van het verhaal een andere emotie. Bij sommige moest ze tranen weg vegen, bij andere was ze woedend en bij de meeste vooral verbaasd. Ze had zeker niet gedacht dat haar dochter tijdens een zwangerschap zoveel kon meemaken. "Dat was Hamza." Eindigde ze haar verhaal. "Hamza? De broer van Selma?" Nassira knikte met haar hoofd. "En Youssef dan?" "Mama ik heb je verteld dat ik nu met allebei wat heb. Alleen weten ze het niet van mekaar." Zei ze wat ongemakkelijk. "Maar moeder keek haar met open mond aan. "Je hebt dus echt twee jongens?" Weer knikte ze enkel met haar hoofd en wachtte op een schreeuw beurt van haar moeder maar in plaats daarvan kreeg ze een slappe klap op haar schouder. "Dat heb je hoed voor mekaar. Maar voor wie ga je kiezen?" "Weet ik nog niet mama, alsjeblieft help me." "Komt goed, als jij maar gaat trouwen." "Komt goed." Ze zette het ontbijt klaar voor haar en haar moeder. "Ik wik je broer zien." "Hmm?" "Je vertelde me dat dat echt je broer was, ik geloofde er niks van, ik dacht echt dat Nasr dood was Nassira. Dat moeten jullie beide weten." Ook Nassira wist niet dag haar moeder er niks van wist. Het was dus allemaal haar vader's idee. Wil hij het gezin zo graag uit mekaar drijven? Nassira deed meteen haar telefoon aan en werd overstroomd met belletjes van iedereen. Zonder ook maar te kijken van wie zocht ze het nummer van Nasr op en hij nam na de tweede keer overgaan op.
"Nasr. Mama wil je zien."