Machakil.. (voltooid)

Deel 78

Geschrokken keek Youssef de andere kant op toen hij haar in der BH zag rommelen. "Alsjeblieft." Zonder hem aan te kijken overhandigde ze hem het geld. Nassira was bang om oogcontact met hem te maken. Schuldgevoel nam haar hart over, als ze hem zou aankijken zou ze verdrinken in die mooie ogen van hem en dat zal alles alleen maar 10x erger maken. "Waar heb ik dit aan verdient?" Vroeg hij verbaasd terwijl hij haar het geld terug in haar handen duwde. "Het is van jou." Ze nam haar lege handen terug en stopte ze tussen haar benen. "Hou maar." Hij stopte het in haar open jaszak. "Youssef wat doe je? Ben je gek geworden, het is van jou. Ik heb het zonder toestemming gepakt, ben je dan niet boos?" "Dat betekent dat je het nodig had, zonder reden zou je het niet doen. Dus zoals ik al zei, hou maar." Met open mond keek ze hem voor het eerste deze namiddag aan.
Nassira was zo verbaasd door zijn actie, ze had hem al schreeuwend en tierend voor haar verwacht. Maar integendeel, hij begreep haar.
"Je hoeft je woede niet in bedwang te houden, dit kan er nog wel bij." "Nassira ik ben serieus, hou het geld als je mij maar verteld wat ervoor heeft gezorgd dat je nu aan het huilen bent." Dit bevestigde het gevoel van Nassira. Deze man was zo geweldig, nergens waar je een betere vriend kan vinden dan deze. Hij heeft alles wat je nodig hebt. Nassira houdt van hem. Met heel haar hart houdt ze van hem. Een hele opluchting was dit om het toe te geven, het zat opgekropt in haar hoofd. Ze wou het maar geen plekje geven. Ze heeft nooit van Hamza gehouden, het gevoel dat ze bij Youssef had was maar niet te beschrijven. "Ismael is weg." Nassira's tranen en snikken werden als maar erger. De woorden kwamen met moeite uit haat mond. "Ismael is weg?!" Youssef sprong op en keek haar met een boos gezicht aan. "Hoe kan dat?!" Riep hij hard. "Ik weet het echt niet, opeens was hij weg." Ze stotterde en begon gestresst met haar armen te zwaaien. "Samen met Hamza." Maakte ze zichzelf af. "Hoe bedoel je samen met Hamza?" Youssef werd al wat rustiger, hij merkte duidelijk op dat Nassira er moeite mee had en dat gevoel wou hij niet erger maken. "Hij heeft mij naar jou toegestuurd, hij heeft mij ervan overtuigd het geld bij jou te halen omdat we het nodig hadden. Toen ik terug kwam was hij weg, nergens meer te vinden. Alles ging zo snel Youssef, ik word gek, ik word echt gek als ik hem niet zo snel mogelijk zie!" Youssef wreef met zijn handen over zijn gezicht. Waar moet ik beginnen? Spookte er door zijn hoofd heen. Hij zal alles doen om hem te vinden, hij zal het hele land uitkammen als het moet, maar waar moet hij beginnen? Youssef voelde de pijn van Nassira, het gemis van haar kind. Hij voelde totaal met haar mee maar hij wist dat zijn gevoel die van Nassira niet de helft zou halen. Het is zijn moeder, moeder's hebben nou eenmaal een gave die mannen maar niet onder de knie kunnen krijgen. Nassira's hoofd begon te bonken van het huilen, gezond is het zeker niet maar er wil maar geen einde eraan komen. Ze blijven maar lopen, de snikken zijn ook al niet uit het veld te slaan en dat maakt het er niet perse beter op. "We moeten naar binnen." "Ik zit hier goed." "Nassira we moeten naar binnen! We moeten het je familie vertellen."