Machakil.. (voltooid)

Deel 89

"Slimme zet." "Wist ik toch." Ze Nassira uit hoge dunk. Nasredinne schonk er geen verdere aandacht aan en reed richting de gevangenis waar de twee broers zich bevonden. Gelukkig waren ze beide naar dezelfde plek overgebracht, de rechter had liever van niet maar Judensio moest snel overgeplaatst worden en dat was de enigste plek waar hij in zo een kort termijn terecht kon. Of ze mekaar zien weet Nasr niet, hij weet wel zeker dat ze de broers natuurlijk niet tegelijkertijd mogen zien. Voor hem is het ook wel genoeg om er maar eentje te spreken maar hij weet hoe Nassira is. Ze gaat ze allebei moeten spreken en uit hun hoofden halen wat erin zit. "Kan het niet nog wat langzamer." Voor Nasr zijn geboel reden ze al best op een hoog snelheid, maar als zij harder wil kan hij dat met plezier regelen.
Binnen een half uur kwamen ze aan, Nassira was gespannen had Nasr gemerkt. "Komt goed, als je maar geen onzien gaat uitkramen komt alles goed." Nassira stapte zonder wat te zeggen uit en liep richting de voordeur van het gebouw. Ze gaven hun spullen af, liepen door de poort heen en kwamen zo aan bij een kamer waar ze als eerst Judensio te zien zouden krijgen. Vol spanning namen broer en zus plaats en zagen hoe hij met handboeien en al tegenover hun plaats nam. Zuchtend zat hij daar dan, kwaad op beide. Nassira was zomaar vertrokken met de kind van zijn broer en om het helemaal af te maken heeft Nasr hem de rug toe gekeerd. "Waar is Ismael?" Vroeg hij terwijl hij nog verder onderuit zakte op zijn stoel. "Wil ik ook wel weten." Floepte er bij Nassira uit. Ze voelde hoe Nasr een harde trap tegen haar been gaf waarna ze een pijnlijk gezicht trok. "Wat zei je?" Vroeg Judensio met een tikkeltje woede in zijn stem. Nasr sloeg zijn armen over mekaar en keek haar afwachtend aan. Wachtend op de leugen die ze nu weer gaat moeten verzinnen. "He?" Vroeg ze alsof ze hem niet had gehoord. "Joe bedoel je 'wil ik ook wel weten'?" Zijn stem werd luider, Nassira haar handen begonnen te trillen. Ze kon zichzelf nu wel voor de kop slaan, ze had Nasr moeten laten praten. "Ja, Ismael is weg." Stotterde ze. "Wat?! Wat zeg jij nu weer allemaal?!" Riep hij dit keer liid door de kamer heen. "Hamza." Was het enige wat ze nog kon zeggen. "Wat nou Hamza?!" De bewaker die achter de deur stond opende die en stuurde hem een waarschuwende blik. "Breng die witte hoofd van je weer naar binnen voor ik m sloop." "Schreeuw nog één keer en je ziet die vrienden van je drie weken niet meer." "Met veel plezier." Uitdagend keek hij hem aan, Judensio draaide zich nu helemaal om, afwachtend ban wat hij zou gaan doen. "Hou je bek man, we zijn hier om Ismael terug te kunnen halen." "Ismael terug halen van waar?! Deze bitch hier heeft ervoor gezorgd dat mijn broer daar zijn zoontje kwijt is. Weten jullie wel dat zijn vriendin de kinderen heeft meegenomen en nu spoorloos is?! Gaan jullie hem maar vertellen dat hij niemand meer heeft!"