Machakil.. (voltooid)

Deel 52

De volgende dag is de moeder van Nassira en Nasr in de middag met een volle bord Marokkaanse pannenkoeken langs gegaan.
"Salaam Fatima." "Salaam Rhimo, hoe gaat het met je?" "Hamdolilah en met jou en de man des huizes?" "Goed Hamdolilah, kom snel binnen." "Ewa Rhimo waar was jij al die tijd?" "Nassira is een paar dagen geleden bevallen van een jongentje." "Mabrouk ik wist nergens van." Fatima wist wat er speelde zonder ernaar te vragen, er is geen bruiloft geweest dus is er wat mis gegaan. Jammer vind ze het, het was een leuk lief meisje, zonde is het. Ze zal nooit slecht over andermans kinderen praten, zij zelf heeft ook kinderen wie weet wat er daar nog mee gaat gebeuren. "Fatima ik kom je om wat vragen eigenlijk." Fatima ging goed zitten als teken dat ze kan beginnen. "Mijn Nasr heeft laatst hier een meisje gezien, is zij al getrouwd?" "Ow je bedoelt Safae, nee ze is nog niet getrouwd." "Kunnen we met haar ouders praten om haar hand te komen vragen?" "Ik zal Safae der vader bellen, Safae haar moeder is overleden toen Safae nog heel jong was. Mijn mening telt daarom extra mee." "Dankjewel Fatima."
Rhimo heeft veel over haar zoon verteld. Hij heeft een Hbo diploma, hij kan dus makkelijker snel een goeie baan krijgen. Ze heeft voor haar gevoel haar zoon goed voorgesteld en aan de reactie van Fatima te zien was ze er blij mee.
Ze kletste nog wat bij en sloten zo de avond al snel af. Nasr zat thuis vol spanning te wachten, zou ze al iemand hebben? Zouden haar ouders het niet goed vinden?
'Komt goed Nasr, komt goed' sprak hij de moed in zichzelf. "Nasr!" Riep zijn moeder meteen toen ze de voordeur opende. "En?" Ze liep met een glimlach van oor tot oor de kamer in. "Ik heb met Fatima gesproken en ze gaat het er met haar vader over hebben." De woorden drongen maar niet tot hem door.
"Ze hebben niet geweigerd, ze hebben niet geweigerd!" Hij sprong in zijn moeders armen en lachte hardop van blijdschap. "Alles komt goed mama, alleen moet jij haar nog zien. Als jij het goed vind is het zeker, tenminste dan hebben we de belangrijkste mening gehad."
Rhimo keek haar zoon trots aan, hij begint echt stappen te maken. Ze had nooit gedacht dat het op dit moment zou gebeuren.
"En, en?" Vroeg de springende enthousiasme Nassira. "Ja man, Nasr heeft het weer eens gefikst." "Volgens mij ben ik nog steeds degene die voor je is gaan praten." "En daar ben ik je heel dankbaar voor mama." En hij gaf haar een kus op der hoofd. "Waar zijn Nassim en Ismael?" "Judensio is Ismael komen ophalen en Nassim is gewoon naar school." "Judensio?" Vroeg Nassira's moeder. "Ja mama weetje nog toen ik 12-13 was en ik en zo een jonge problemen hadden gekregen met de politie." Zijn moeder knikte als teken dat ze zich dat nog herinnert. "Dat is Judensio en Judensio is nu de oom van Ismael." "Dus Judensio is de broer van Ismael zijn vader?" Nassira knikte met haar hoofd. "Dus Ismael is half Surinaams." Weer knikte Nassira met haar hoofd. "Mag ik hem zien?" "Tuurlijk, wanneer je maar wilt mama." Nassira zag aan de lichaamstaal van haar moeder dat ze het maar niks vond. Zij had ook nooit verwacht dat alles zo zou lopen. Maar toch probeert ze het niet te laten zien, ze probeert zo normaal mogelijk te doen. Ook Nasr had het ondertussen door. "Trek je er niks van aan." Vormde hij geluidloos met zijn mond. Nassira zuchtte en viel achterover op de bank.
"Wat gebeurd is is gebeurd mama."