Machakil.. (voltooid)

Deel 45

De hele avond hebben ze met z'n allen gezellig in de woonkamer gezeten, ze hebben over alles gesproken en allemaal op hun beurt met Ismael gespeeld. Nasr is later in de avond naar zijn kamer gegaan en heeft eens liggen denken. Hij is oud genoeg om me trouwen, hij had stiekem altijd gehoopt dat het toch wel Wissal zal worden. Hij denkt terug aan de tijd dat ze wat hadden. Hij kan ondanks alles met trots zeggen dat dat de beste tijd van zijn leven was. Alles was zo mooi, misschien een beetje te mooi. Hij heeft haar sinds de dag dat hij haar uit het huis van Hamza heeft gehaald niet meer gezien. Hij had verwacht dat ze hem wel een keer zou bellen om te bedanken. Maar ook dat was te mooi voor woorden. Hij kan maar niet zien hou zijn zusje wat heeft met Hamza. Hij haat hem oprecht met heel zijn hart. Nogmaals, hij moet echt op zoek gaan naar een vrouw. Misschien het meisje van de overkant, misschien toch wel Wissal.
"En nu?" Vroeg de moeder van Nassira aan haar dochter. "Hoe bedoel je?" "Je kan niet zo verder Nassira, je moet echt trouwen. Ik zou het geweldig vinden als je hier blijft maar we weten beide dat dat niet kan." Het leek wel of Nassira een klap in haar gezicht kreeg die haar wakker schudde. Haar moeder heeft gelijk, ze kan hier niet altijd blijven. Ze draaide haar hoofd om naar Romaissa die gestresst om zich heen keek. Ze verbergt wat, ze moet wat kwijt maar wil het niet. "Is er wat?" Vroeg ze haar vriendin met gespleten ogen. "Niks." En ze begon te spelen met haar vingers. "Romaissa!" Sprak ze haar streng aan. Ze weet dat ze haar altijd alles moet vertellen, Nassira heeft nooit het recht om boos te zijn en zo ook omgekeerd. "Ik hoop echt dat je uiteindelijk weer samen komt met Youssef." "Romaissa hij is degene die weg is gegaan bij mij niet andersom." "En alsnog heb ik het gevoel dat het weer goed komt." Nassira haallde haar schouders op en nam haar kind over van haar broertje. "Je bent moe he, kom dan gaan we je in je bedje leggen." Nassira heeft helemaal geen wiegje voor hem kunnen kopen, enkel wat kleertjes en schoentjes. Ze tilde Ismael op en rook dat zij luier eerst nodig verschoont moest worden.
In de woonkamer zat Romaissa naast de moeder van Nassira. Het is haar tweede moeder, altijd is zij er voor haar geweest, ze kent haar al sinds dat Romaissa bij Nassira in de klas kwam. Romaissa's moeder was er niet altijd, ze was vaak ge vinden in Marokko bij haar ouders, haar vader was anders, altijd was hij bij hun. Hij werkte altijd voor Romaissa en Youssef, ze kwamen niks te kort, liefde, spullen, alleen miste ze een moeder. Onbewust heeft Nassira's moeder die plek vervuld. Romaissa heeft nooit Arabisch geleerd, op een jonge leeftijd was dat iets wat ze erg graag wou leren. Ook toen was Nassira's moeder er om haar ermee te helpen. Nu spreekt ze het alsof het de enige taal is die ze kent. Maar het wad niet altijd koek en ei, als het moest was ze streng, ze behandelde de twee dames precies het zelfde. Als de een klappen kreeg de ander ook, als ze de een knuffelt de ander ook, zelfs als ze voor de een kleren koopt doet ze dat voor de ander ook. Pure Moederliefde. "Wat was dat nou?" Vroeg ze Romaissa met een frons in haar wenkbrauwen. "Ik uitte mijn mening alleen." Antwoordde ze. "Perfect moment om dat te doen." "Zij vroeg het me." "Hoofdpijn jij. Ga haar vragen wat ze wil eten." Puffend stond ze op en liep naar Nassira's kamer toe. Romaissa hoorde Nassira tegen haar kindje praten. Romaissa voelde de pijn die haar vriendin nu ervaart, de woorden die ze uitsprak staken haar recht in haar hart. "Ismael, mijn kleine prinsje, ik zal mijn hele leven voor jou opgeven als het moet, mama gaat jou het beste leventje geven dat ik kan, beloof me dat je altijd bij me zal blijven Ismael. Alsjeblieft Ismael, verlaat me niet, niet net zoals de rest heeft gedaan, jij bent alles wat ik nodig heb. Wees niet zoals de rest, verlaat me niet, doe me geen pijn. Blijf altijd bij me Ismael. Het gaat niet makkelijk worden, dat weet ik. Zonder vader word het zeker geen makkie, je gaat hem nodig hebben, je gaat het me op een dag kwalijk nemen en ik zal me zeker schuldig voelen omdat het ook mijn schuld is. Maar vergeet nooit, echt nooit dat ik van je hou, wat er ook gebeurd Ismael." Onbewust vonden de tranen hun weg naar buiten. "Beloof me dat Ismael."