Machakil.. (voltooid)

Deel 47

"Nassim!" Sprak Romaissa hem streng aan. "Hij probeerde me om te kopen, wat denkt hij?" Romaissa rolde haar ogen en opende de deur voor Hamza. "Nassira zei dat je kapot lelijk bent." Zonder te wachten op een reactie liep hij de woonkamer in. "Wat heeft hij tegen mij?" Ze haalde enkel haar schouders op en zuchtte het uit. Romaissa had liever gehad dat Youssef hier stond, sinds de laatste keer dat ze Hamza zag moet ze hem niet meer. "Hou je nog van Nassira?" Vroeg ze hem plots. Hamza schrok van haar vraag en liet een sarcastisch lachje los. "Vanwaar die vraag." "Je deed zo koeltjes toen je erachter kwam dat ze je had bedrogen." "Ik hou van Nassira, geloof mij als ik je dat zeg. Nog nooit heb ik iemand ontmoet die zo speciaal voor me is geworden. Alles is zo perfect aan haar echt, Nassira is geweldig. Geloof me als ik zeg dat ik van haar hou." En hij baande zijn weg langs haar de trap op. Zachtjes klopte hij op de deur van haar slaapkamer. Geen antwoord. Opnieuw klopte hij op de deur. Weer geen antwoord. Zachtjes opende hij de deur en zag haar daar liggen. Ze lag er vredig bij met haar zoontje in der armen. "Nassira?" Fluisterde hij terwijl hij steeds dichter bij haar kwam. Hij zag de sporen van tranen die over haar wangen lopen. Hij nam plaats aan de zijkant van het bed en streelde haar over haar wang. "Het gaat niet zo goed met je he? Je hoeft je echt niet groot te houden voor ons. Je bent mijn alles Nassira, ik hoop dat je dat weet." Hij plaatste zijn hoofd op haar schoot, zijn benen lagen nog op de grond en hij uitzicht had op haar buik. Met een glimlach van oor tot oor keek hij de twee aan. Hamza was meteen verkocht toen hij het gezichtje zag van de kleine Ismael. Het was overduidelijk een halfbloedje wat hem nog gekker maakte. Langzaam sloot ook Hamza zijn ogen en viel zo in slaap.
Nassira opende haar ogen en schrok zich dood toen ze een hoofd op haar schoot zag liggen. Ze boog zich over het hoofd en haalde opgelucht adem toen ze zag dat het Hamza was. Ze netselde haar vingers in zijn haar en woelde er doorheen. Nassira voelde Ismael naast zich bewegen. "Ben jij ook wakker?" Ismael kon nog niet zoveel, hij was nog zo klein en ongelofelijk schattig. Ze heeft over zijn handjes sokjes gedaan zodat hij zichzelf niet weer eens zal krabben. Nassim kwam de kamer in gestormd met Nassira's telefoon in z'n handen. "Je word al een half uur non-stop gebeld." "Wie is het?" Vroeg ze terwijl ze haar telefoon van hem overnam. "Geen naam, alleen een nummer." Ook Nassira herkende het nummer niet. "Ik wacht wel tot ze terug bellen." "Is Romaissa er nog?" Vervolgde ze haar zin. Nassim knikte en liep weer de kamer uit. Wat een vreemd jongetje is dat. Haar telefoon ging opnieuw af en weer met het zelfde nummer. Zonder te wachten nam Nassira meteen op en luisterde stilletjes naar wat er werd gezegd. "Nassira?!" Riep een wel bekende stem paniekerig. "Ja?" "Je bent bevallen." "Jupp, ik ben net thuis." "En hoe is alles verlopen?" Vroeg hij dit keer kalm. "Alles was goed, hij kwam wat sneller dan verwacht maar voor de rest ging alles goed." "En?" Nassira wist precies wat hij hiermee bedoelde maar hield zich van der domme. "Wat bedoel je?" "Nassira hou me niet voor de gek, is het kind van mij?" "Ja Andi, ja. Het kind is van jou." Eventjes bleef het stil aan de andere kant van de lijn. "Waar wacht je dan nog op? Ik wil me kind zien." Zei hij half lachend. Nassria was in shok, ze had niet verwacht dat hij zo zou reageren. Hij deed er zo positief over, ze kon wel een gat in de lucht springen van geluk. Hij wou haar kind zien, hij wou haar kind zien! "Top, wanneer?" "Wat dacht je van nu?" Zei hij weer lachend. Op dat moment hoorde ze getoeter, ze opende het gordijn een stukje en zag Judensio's auto voor de deur staan. Ze liet een lachje los en liet het goedijn weer zakken. "Je bent gek Andi, ik kleed Ismael even aan en stuur hem met z'n oom mee." "Hmm Ismael, goeie keuze." "Dat weet ik toch." Zei Nassira uit hoge dunk. "Maar jou wil ik ook zien Nassira."