Machakil.. (voltooid)

Deel 34

"Wat?" Vroeg hij met een duidelijk volle mond.  "Ik ben weer thuis en mama wil je zien." Riep ze vrolijk. "Nassira ben je vergeten wat ze me aan heb en gedaan! Ik heb jaren om straat moeten leven en dan verwacht je dat ik na een keer geroepen te worden weer terug kom? Ben nou niet." "Nasr jij gaat komen, of je het nou wil of niet. Als je nu niet komt moet je wegen dat we je nooit meer gaan opzoeken!" Zonder te antwoorden hing hij op. "En wat zei hij?" "Hij gaat kijken." Loog ze tegen haar moeder. Als ze haar nu gaat vertellen dat haar eerste kind nog woedend op haar is gaat ze het niet volhouden. Na een halfuur gezellig te hebben bijgepraat hoorde ze de deurbel gaan. Met grote ogen keek ze haar dochter aan en rende naar de deur. "Met een glimlach keek Nassira haaf moeder na, ze is trots op haar oudere broer dat hij zijn trots toch aan de kant zet voor zijn moeder. "Een pakketje voor mevrouw." Dit was een hele andere stem dan die van Nasr.
Nassira's moeder deed blij de deur open maar raakte teleurgesteld toen ze de postbode zag staan. "Een pakketje voor mevrouw." En toen zag ze iemand van achter hem tevoorschijn komen. De jongen die ze jaren heef moeten missen, de jongen die ze heeft opgevoed, haar zoon. "Nasredinne?" Hij nam zijn moeder jn zijn armen en het voelde zo vertrouwd aan. "Nasr, ik wist er echt niks van." "Ik weet het mama, ik weet het." Die arme postbode stond er maar ongemakkelijk bij. Hij legde het paketje op de grond en knikte naar Nasr. Nasr knikte terug en liep met zijn moeder naar binnen. "Dus je bent er toch." Zei Nassira toen haar broer in de kamer verscheen. "Door jou toch." En ook hij knuffelde zijn zusje. Op dat moment hoorde Nassira haar telefoon afgaan 'Youssef' stond er op het scherm. Ze twijfelde maar nam toch op. "Ja?" Zuchte ze. "Waar ben je?" "Nassira wie is dat?" Vroeg haar moeder. Nassira schoof haar hoofd tussen de deur en vormde 'Youssef' met haar lippen. Begrijpend knikte ze met haar hoofd en Nassira trok haar hoofd weer terug. "Thuis." "Ik kom eraan." "Hoezo?" "Ik wil je zien." "Oké." En hij hing op. Eigenlijk heeft hij niks fout gedaan, hij wou alleen helpen. Na een half uur stond Youssef voor de deur en wachtte in de auto. Nassira heeft bij het raam op hem zitten wachten. Ze zag hem aankomen rijden en toch kan ze niet de moed bij mekaar oprapen om naar hem toe te gaan. Zij is boos op hem terwijl ze het recht niet heeft om dat te zijn. "Nassira! Youssef staat al 10 minuten te wachten." Riep haar moeder. Nasr keek met alleen zijn ogen van zijn telefoon af. Heeft hij wat door? "Wat?" "Niks." En hij ging weer door met wat hij aan het doen was. Nassira's moeder kwam aangestormd an trok haar mee naar de deur. "Weg jij." Youssef keek geschrokken op naar de deur toen hij die open hoorde gaan. Onzeker liep Nassira naar de auto. "Je bent weer terug." Zei hij met een grote glimlach. "Ja.." "Wees niet te lang boos Nassira, ik weet niet waarom je weg bent gegaan." "Youssef ik ben weer terug, ik hoef jullie niet langer op te houden. Ik had het recht niet om boos te worden maar het is allemaal weer goed. Nogmaals ik ben weer terug." "Dat weet ik en ik ben blij voor je. Het is gegaan hoe het moest gaan en ik ben blij met hoe het is gegaan." En knuffelde hem stevig, ze heeft geluk met zo een jongen alleen kon ze het niet bij één houden. "Hbiba." Fluisterde hij nog in haar oor..