Machakil.. (voltooid)

Deel 74

De naam van Youssef vulde het beeld. Meteen greep Nassira naar haar telefoon waarna ze erachter kwam dat ze er een nieuwe barst bij had. "Welkom bij de rest." Ze nam snel op en luisterde naar de nog klaar wakkere stem van Youssef. "Kon jij de slaap ook al niet vatten?" "Totaal niet, ik blijf maar denken aan het tavareel van vandaag. Romaissa was zo verward, maar toch leek ze de waarheid te spreken." "Youssef hoe jij haar aanpakte was niet goed. Ze is al zo confused, haar zo toespreken brengt haar en jou nergens." "Ik kon er gewoon niet tegen Nassira. Ik heb hem bezocht in het ziekenhuis, zodra je hem aankeek kreeg je geen hap meet door je keel." Nassira ging rechtop zitten met haar rug tegen de rugleuning aangeleund van haar bed. "Hoe bedoel je? Romaissa zelf had hem niet eens gezien." "Oké ik lieg, maar waarom zou hij alles faken?" "Vraag het hem maar. Probeer eens een keer niet tegen haar in te gaan. Ga naar hem opzoek, gooi de hele stad op z'n kop als het moet. Vind je hem, ondervraag hem tot het zweten toe. Zo niet kan je er niks aandoen. Het is nou eenmaal zoals het is." "Je hebt gelijk, dat ga ik doen. Het is me zusje en ik weet 100% zeker dat zij er nu ook wakker van ligt." "Daarom moet je altijd naar Nassira luisteren toch." Youssef lachte hardop. "Ik zal je vaker inschakelen." Nassira lachte op haar beurt hardop en nam uitgebreid telefonisch afscheid. Langzaam zakte ze met gesloten ogen weer naar beneden en nam liggend haar eerdere positie weer in. Al snel viel ze in een diepe slaap.
Het gesprekje met Youssef heeft haar goed gedaan. Waarom weet ze ook niet maar het heeft haar wel geholpen. De volgende ochtend werd ze wakker en liep met door mekaar warrend haar de trap af. Iedereen was al vertrokken. Het was zondag ochtend, nergens was iemand te bekennen. Logisch ook. Op zondag gaat Nassim alstijd naar Arabische les, haar moeder naar alle markten van Amsterdam-west en Nasr is ook buiten. Waarheen weet niemand. Voorheen zou Nassira nu aan het leren zijn, ze nam deze rustige weekend ochtend altijd in het voordeel om eens rustig de tijd te nemen voor haar school. Een uitgebreid ontbijteitje lag met een theedoek al klaar op het glimmende aanrecht. Hoe boos haar moeder ook op haar was denkt ze nog altijd aan haar dochter. Nassira wist dat ze zich deze drie dagen weer eens zwaar zal vervelen, wat had ze toch een spijt dat ze haar school carrière had losgelaten. Het moest maar zo zijn.
De volgende twee dagen heeft Nassira zich erg liggen vervelen op de bank. De tijd was aangebroken dat ze weer eens terug moest keren naar haar kind en Hamza. Ze was benieuwd wat ze hadden uitgespookt in deze dagen. Verassend genoeg had Hamza haar geen van deze dagen geprobeerd contact op te leggen. Hakan heeft haar geveld en later die middag met haar afgesproken. Nassira nam al de tijd om zichzelf klaar ge maken. Ze opende haar kast en bekeek de stapels kleren. Kledingstuk na kledingstuk vlogen de kamer rond. Uiteindelijk liep ze naar de kamer van haar broer waar ze een grijs met gele trainingspak pakte. De bovenkant zat precies goed, net strak genoeg. De broek viel vanaf de knieën lekker strak. Heerlijk gevoel om m dan af en toe een stukje boven de kuit te trekken. Ze liep de badkamer in en loste haar haar uit het elastiekje. In een fractie van een seconden hing de helft over haar schouder heen. Nassira was trots op haar haar, ze kon er alles meedoen zonder moeite. De kleur paste precies bij haar gezicht, het had een natuurlijke glans en was zo ongelofelijk zacht. Ze kamde het snel uit en spoot er wat olie in. In de kastjes zocht ze naar een simpele diadeem en zette het op haar hoofd.
Niemand was thuis, het kwam Nassira daardoor nog beter uit. Ze hoeft niet de moeite te doen om ongezien weg te komen of afscheid te nemen.
Ze stopte haar belangrijke spullen weer allemaal in een wit schoudertasje. En wou net de trap af lopen toen ze zicht wat bedacht. "Andi!" Snel pakte Nassria haat mobieltje weer uit haar tas waarna ze de appgesprekken met Judensio opende.
'Yoo Yudensio, ik ga een weekje of twee onverwachts weg. Hoe graag ik ook zou willen dat Ismael zijn vader nog even ziet het kan niet. Kan je het aub zo rustig mogelijk doorgeven aan Andi. Probeer hem uit te leggen dat ik geen andere keus heb. We zijn zo snel mogelijk weer terug. Dikke kus.' Zonder er verder bij na de denken verzond ze het bericht. Ze zag de auto van Hakan de straat inrijden dus trok ze snel haar leren jas aan. Ze klikte nog snel alle lichten van het huis uit waarna ze haar nog spierwitten gympen aantrok.