Machakil.. (voltooid)

Deel 28

Nassira liet enkel een sarcastisch lachje los. Ze zag zijn serieuze blik die steeds woester werd. "Oh, due je vereacht echt van me dat ik het ga doen?" "Zeker." "Nou vriend, ik kan je verzekeren dat dat niet gaat gebeurd." Woest sprong hij op en sloeg met zijn vuist tegen de muur aan. "Ik kan er niet nog één bij hebben Nassira begrijp dat dan." "Waar heb je het over?" "Ik heb thuis wel een vrouw en kind zitten." De mond van Nassira viel langzaam open waarna die al snel een glimlach vormde. "Dat meen je niet." "Als ze hier achter komt is het voorbij." "Waarvoor zit je hier?" Ze zag dat hij schrok van haar vraag. "Kan ik niet zeggen." "Oke. Mag ik nu gaan?" Ze stond alvast op en wees naar de deur. "Nee! Jij haalt dat kind weg Nassira!" "Hier, nu?" Hij rolde hevig met zijn ogen en liep langzaam rood van kleur. "Doe eens niet zo moeilijk! Jij doet wat ik zeg!" "Zeker niet, jij gaat mij helemaal niks vertellen. Het groeit in mijn buik dus bepaal ik erover." "Verdomme Nassira!" "Veel succes verder." En zo liep ze zonder achterom te kijken het kantoor uit. Ze besloot niet te wachten op Andi dus liep ze de straten van haar stadje over. Heerlijk om weer terug te zijn, het mag dan wel ochtend zijn maar het lijkt hier wel spitsuur. Hoe zou ze het kind noemen? Stiekem hoopt ze op een meisje, heeft ze altijd al geweldig gevonden. Ranya, dat word m, echt een meisjes naam en weet zeker dat het bij haar zou passen. En als jongen wordt? Ze liep een smal straatje in maar word al snel moe van het lopen. Fijn, weg conditie Ze bestelde een taxi en nam plaats op de achterbank. Thuis aangekomen viel ze in een diepe droomloze slaap.
Ze voelde iemand met haar haar spelen, kleine vingertjes die haar haar proberen te vlechten met een klein zuchtje erachteraan als het mislukt. Ze opend haar ogen en kijkt in een mooi klein onbekend gezichtje. Geschrokken kijkt het meisje haar aan en begon onzeker te praten. "Heb ik je wakker gemaakt?" "Nee hoor ga maar lekker verder." Blij begon ze weer te vlechten en schreeuwde het uit toen het dit keer wel lukte. "Hoe heet je eigenlijk?" "Nassira, en jij prinsesje?" En ze tilde haar in één beweging op haar schoot. Ze giechelde zachtjes en ze wiebelde heen en weer. "Mijn naam is Chaima." Youssef liep de woonkamer binnen en keek de twee dames aan. "Jullie hebben al kennisgemaakt?" Hefig knikte ze beide met hun hoofd. "Ze is heel mooi. Heeft ze kinderen?" "Vraag het haar maar." Vol spanning keken die mooie bruine ogen die van Nassira aan. Nassira pakte het handje van Chaima vast en legde die op haar buik. Chaima hapte met een brede glimlach naar lucht. De voordeur ging open en Romaissa verscheen in de deuropening. "Galto Romaissa!" En chaima sprong in haar armen. "Chaima! Wat heb ik jou gemist!" Met Chaima in haar armen liep Romaissa de kamer uit. "Wie is dat?" Vroeg Nassira toen ze recht ging zitten. "De dochter van me neef. Een paar jaar geleden zijn haar ouders verdwenen, niemand weet waar ze zijn of wat er is gebeurd. Me ouders hebben geen moment getwijfeld en haar meteen in huis genomen. Ze was nog zo klein en kwetsbaar." Blijkbaar heeft hij het er nog steeds moeilijk mee. Zonder verder te praten trok ze hem in een knuffel. "We gaan vandaag buiten de deur eten." Hoorde ze Romaissa zeggen, ze lieten mekaar los en zagen Chaima met glinsterende ogen naar hun op kijken. Nassira sprong op en tilde Chaima op. "Kom dan gaan we ons mooi maken." Lachend rende Nassira samen met Chaima de trap op. Nassira klapte haar koffer open en trok er een paar jurkjes uit. "Kies jij maar." Zonder ook maar even te wachten greep Chaima naar een strakke witte jurk. Nassira kleedde zich om, deed de stijltang in het stopcontact en begon alvast met haar make-up. "Mag ik ook beetje?" Vroeg Chaima extra lief. "Als je niet verteld dat het van mij is is het goed." "Ik beloof het." Nassira bracht een beetje mascara bij haar aan en een beetje lipstift. Even later zaten ze met z'n allen in de auto. Chaima zong in zichzelf, Youssef schreeuwde tegen elke auto en Romaissa was druk aan het telefoneren. "Nassira waarom vraag je Nasr niet om ook te komen?" "Zal ik doen." Meteen greep ze haar telefoon uit haar tas en lichte Nasr in. Ze kwamen aan bij een nog onbekend restaurant voor Nassira. Ze is niet echt van dat chic gedoe, liever iets van de snackbar ofzo. Youssef hield haar hand vast en Romaissa die van Chaima. Bij de ingang hield Youssef haar tegen en wenkte naar Romaissa dat ze door moesten lopen. Vragend keek Nassira Youssef aan.
"Nassira, ik kan maar niet beschrijven hoe blij ik ben dat je van mij bent. Als ik naar je kijk maakt dat alles in me los, jou lach maakt me zo gelukkig en niemand die kan tippen aan jou persoonlijkheid." Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen en kreeg een glimlach van oor tot oor op haar gezicht.
Hij haalde een doosje uit zijn achterzak en keek haar diep in de ogen aan. Nassira vreeste voor het ergste, ze is nog niet klaar om te trouwen en ze wil hem ook niet afwijzen. Youssef zag de angst in haar ogen en lachte hardop. "Wees maar niet bang, zo ver zijn we nog niet." Opgelucht haalde ze adem en hij opende het doosje. Het was een zilveren ketting met een N aan het einde die gegraveerd was met glinsterende steentjes. "Youssef is dit voor mij?" Vroeg ze dol gelukkig. Hij knikte vol trots naar zijn geliefde en deed de ketting voor haar om.