Machakil.. (voltooid)

Deel 11

Youssef stormde binnen en trok me uit z'n armen. Ik schaamde me dood, ik sta hier zonder kleren voor 2 onbekende mannen.
Hij gaf hem een trap in z'n buik en trok me mee. Ik trok snel een jurk over me heen en hij nam me mee naar de auto. "Youssef waar gaan we heen?" "Naar mijn huis." "Maar ik heb al m'n spullen daar nog liggen." Hij negeerde me volkomen en reed snel weg. "Belachelijk dat je zo onverantwoordelijk bent. Je bent bijna verkracht! En dat zelfs nadat je wist dat je je kind kan verliezen!" Barste hij in één keer uit. "Wil je alsjeblieft niet zo tegen me schreeuwen?" "Sorry. Maar toch heb je heel dom gedaan vandaag." We kwamen aan bij een groot huis en ik keek verast toe. "Youssef woon jij hier?" "Ja. Een huis is een huis doe overdrijf niet zo." Blijkbaar houdt hij niet er an om op te scheppen. Belachelijk zo een huis, zo een auto en dan zie je die kleren like hoe dan. We liepen binnen en het keek of ik het paleis van Willem-Alexander inliep. "Ga zitten en doe of je thuis bent." Dat gaat niet makkelijk worden. Even later plofte hij naast me neer en deed de tv aan. Al die tijd heb ik de ruimte om me heen met open mond bewonderd. Elke keer deed ik m'n mond open maar sloot hem daarna weer. "Wat wil je zeggen?" Zei hij zonder me aan te kijken. "Youssef waarom ben ik hier? Je kent me niet ik ken jou niet." "Ik help je graag, daar kan je niet langer meer blijven het is daar gevaarlijk." "Dankjewel." Kwam er piepend uit. "Wacht ik ga wat kleren voor je halen." Vragend keek ik hem aan. "Me zusje komt hier vaak." Zei hij lachend en kwam al snel terug van boven met een arm vol kleren. "Genoeg om uit te kiezen zeg ik dan maar." "Vind ze het wel oké dat ik haar kleren draag?" "Doe niet zo gek en trek wat aan." Later die dag werd ik gebeld door Nasr. Ik nam op en werd vreemd aangekeken door Youssef, ik zwaaide met m'n hand dat het oké was en hij ging verder met wat hij aan het doen was. "Maar Nasr ik ben niet meer in het hotel." Weer keek Youssef me vreemd aan, ik hield de telefoon tegen m'n borst en fluisterde "Is maar m'n broer." "Maar waar ben je dan?" "Moeilijk uit te leggen, laten we voor morgen ergens afspreken. App me waar en wanneer, we hebben heel veel te bespreken." We ronde het gesprek af en ik draaide me weer om naar Youssef. "Wat ga je tegen je broer zeggen?" "Moeilijk om ze zeggen dat ik hier ben. Ik moet hier weg. Het is net goed tussen ons ik wil het niet weer verpesten." Paniekerig lliep ik heen weer. "Jij gaat nergens heen." Zei hij vastberaden. "Ben je gek! Als hij hierachter komt wordt woedend." "Youssef waarom ben je zo beschermend, ik ken je pas een dag." "Nassira doe niet zo gek." "Nee Youssef het is een serieuze vraag." "Herken je me echt niet ppmeer?" Vroeg hij geschrokken. "Sorry maar ik weet het echt niet." Met open ogen keek hij me aan. "Nassira ik ben Youssef, Youssef brilletje." "Nee dat kan niet. Ben jij het echt Youssef?" Lachend keek ik hem aan en sprong in z'n armen. Youssef en ik waren beste vrienden in onze jonge jaren, elke dag bij elkaar thuis, we deden letterlijk alles samen. Toen ik 13 jaar was is hij verhuisd, huilend hebben we afscheid genomen van elkaar en nu is hij hier. "Wat ben je veranderd zeg." Lachend keek hij me aan. "Ik ben na de middelbare school veel meer om m'n uiterlijk gaan geven." "Oh mijn god, en hoe gaat het met Romaissa? Wat heb ik haar gemist." Romaissa is het zusje van Youssef ze is even oud als ik. We hebben heel veel samen gespeeld, met z'n drieën hebben we de gekste kattenkwaad uitgehaald. Ik en romaissa zaten samen in de klas en waren erg close. In de eerste klas waren we school meteen zat en hebben koffie over onze leraar gegooid om geschorst te worden. 2 weken moesten we thuis blijven, in de avond als iedereen sliep slopen we naar buiten met snacks en gingen samen op het pleintje zitten. Tot we werden gesnapt door de vader van Romaissa, weken mochten we niet het huis uit. Huilend hebben we elkaar aangekeken via onze slaapkamers die tegenover elkaar plaats namen. Youssef heeft ons al die tijd uitgelachen en ging voor voor onze neuzen buiten voetballen. We moesten alles doen wat hij wou maar inruil daarvoor heeft hij een goed woordje gedaan bij onze ouders waardoor de straf werd verkort. Later kreeg ik een appje van Nasr dat hij me morgen komt ophalen. Hij zou het jiet leuk vinden dat ik hier heb overnacht maar hij zou er ook geen big deal van maken. Hij kent Youssef, maar Nasr heeft nooit wat met hem gehad. Nasr is 2 jaar ouder en ging dus ook met andere jongens om. Hij schaamde zich om met ons gezien te worden terwijl het juist geweldig vonden om met hem over straat te lopen.
De volgende dag pikte Nasr me op bij Rotterdam centraal en we reden richting Amsterdam. Zijn huisgenoot is een paar dagen weg dus heb ik hem beloofd om wat te koken. "Zet me maar bij de Dirk." "Ik wacht hier op je." Ik knikte naar hem en liep naar binnen. Ik haalde de benodigdheden en kwam aan bij de kassa. "Hey Nassira wat doe jij hier?" Ik draaide me om en zag Hamza staan. Ik schaamde me dood, hoe hij me de laatste keer heeft zien doen was niet normaal. Maar hij lijkt het wel te zijn vergeten. "Ik was hier bij een vriendin." "Nassira mag ik je wat vragen?" "Tuurlijk." "Zullen we misschien een keer afspreken? Ik wil graag weten wat er is gebeurd." "Ik weet het niet Hamza." "Ik heb geen verdere bedoelingen, ik heb nu namelijk een vriendin. Het enige wat ik wil is weten wat er is gebeurd." "Waarom ook niet." We wisselde onze nummers uit en ik zag dat het mijn buurt was. Hij nam afscheid en liep weg.
Net toen ik de winkel uit wou lopen word ik op m'n rug getikt. Verbaasd keek ik haar aan.