Machakil.. (voltooid)

Deel 42

"Nassira vertel mij wat er is gebeurd. Alles wil ik weten. Hoe, waarom en wanneer." Nassira slikte flink. Ze durfde hem niet aan te kijken, de schaamde zich kapot tegenover de man waar ze van houdt. "Het gebeurde gewoon, ik deed het zonder erbij na te denken. Ik hou echt van je, ik lieg echt niet als ik dat zeg en het spijt me ongelofelijk veel van wat er is gebeurd." Hij pakte haar handen vast en keek haar diep in de ogen aan. "Maar wat is er precies gebeurd Nassira, ik wil het uit je mond horen komen." Bij Nassira begonnen de tranen al snel over haar wangen heen te rollen. "Ik heb je bedrogen Hamza, ik heb je bedrogen." Zei ze de tweede keer wat zachter. Ondertussen stonden Romaissa en Nassira's moeder met hun oren tegen de deur geleund, ze hoorde woord na woord van Nassira en Hamza. Beide hadden ze met haar te doen, ze is vast te komen te zitten in haar eigen web. "Ik wil je niet kwijt Hamza, alsjeblieft verlaat me niet. Ik niet nog zo wat erbij hebben, alsjeblieft." Hamza keek haar vol met medelijden aan, ondanks alles deed het hem nog steeds pijn haar zo te zien. "Wat zijn jullie aan het doen?" Vroeg de verwarde Nasredinne aan de twee dames. Meteen sprongen ze op van hun plek en keken onschuldig om zich heen. "Niks, niks." Zei zijn moeder. "Wie is daar in de gang?" "Niemand." "Nassira." Spraken de twee dames tegelijkertijd. "Wat verbergen jullie nou?" "Niks, wat is jou probleem?" Met rollende ogen opende hij de deur en zag tot zijn verbazing niemand staan. Opgelucht haalde ze adem, Nasr gaat boos worden als hij ziet dat zijn zusje nig steeds met hem praat. Hij had eerder al een vermoeden dat ze aan het rommelen wat maar ging er verder niet op in. 'Ze weet wat ze doet.' Zei hij dan maar altijd tegen zichzelf. Niet dus, ze heeft er een zooitje van gemaakt. Hij weet niet dat ze nu nog contact hebben en zou ze beiden vermoorden als hij erachter komt. "Waar zo geheimzinnig over?" Vroeg hij met over mekaar geslagen armen. "Nergens over jonge, jij wil gewoon dat er wat is." "Houd je bek jij." Snauwde hij Romaissa af. "Waarom zeggen dat jullie dat altijd tegen elkaar?" "Ze is irritant." "Jij kan er anders ook wat van." Nassira opende de deur en keek met rode opgezwollen ogen iedereen één voor één aan. Toen Nasredinne haar met gespleten ogen aankeek draaide ze onmiddellijk haar hoofd op. Haar moeder knikte naar de deur en keek hem serieus aan, hij begreep de hint en liep de deur uit naar buiten. "Wat is er gebeurd?" Vroeg Romaissa gelijk toen ze de deur dicht hoorde gaan. Nasr stond heel stilletjes nog in de gang, hij moest weten wat er met zijn zusje aan de hand is. Hij zette zijn oor voor de deur en concentreerde zich op het geen wat er werd gezegd. "Ik ben zo blij Romaissa." Zei Nassira snotterend. Romaissa nam langzaam plaats op de bank, ze trok Nassira rustig aan haar hand mee omlaag. "Wat heeft hij gezegd?" Vroeg ze haar voorzichtig. Ze wist niet hoe ze moest reageren op de huilende maar toch blije Nassira. "Hij.. hij blijft bij me." Zei ze met een grote glimlach. "Hij was niet boos en sprak rustig met me." Verward keek Romaissa haar vriendin aan. Ze was blij voor haar maar vond het vreemd dat hij er zo op reageerde. "Wat zei hij precies?" Ze wou Nassira niet het gevoel geven dat ze het haar niet gunt. "Hij wou alleen weten wat er was, hij had met me te doen." "Met je te doen? Je hebt hem bedrogen en hij heeft het met jou te doen?" Floepte ze eruit. Geschrokken keek Nassira op. "Wat bedoel je daar nou weer mee?"
Romaissa wist één ding zeker, hier klopt iets niet en ik kom er hoe dan ook achter...