Machakil.. (voltooid)

Deel 69

Bijtend op haar lip stond Nassira voor het hotel. Ze voelde een ijskoude vlaag wind langs zich heen gaan. Ze kroop nog dieper in de kraag van haar jas en keek naar de mistige lucht die boven het gras hing. Het was nog geen half uur geleden dat ze het plan van Hamza te horen kreeg. Met moeite heeft ze Ismael achter gelaten. Het is zeker niet makkelijk om haar pasgeboren kindje achter te laten. Maar het moest. Als ze verder wouden moest dit wel. Pal voor haar kwam er een taxi met piepende banden tot stilstand. Door het raam zag ze jonge Turkse jongen zitten. Hij wenkte naar haar waarna ze rustig de auto in stapte. Ze vormde haar handen tot één en blies er stevig tegen. Nassira voelde de ogen van de jongen man in haar prikken. Vragen hief ze haar hoofd. Zonder schaamte bleef hij haar aankijken. Dit nam ze als reden om hem een goed te bekijken. Hij had vel groene ogen, een pet die hij achterstevoren aan had en tot slot een slecht verzorgd baardje die zijn gezicht helemaal afmaakte. Het was wat ze noemen een 'typische Turkse jongen'
"Is er wat?" Vroeg ze hem terwijl ze haar koude rode neus ophield. "Nee hoor, je doet me alleen sterk aan iemand denken." "Zou kunnen." En ze hield haar schouders op. De jongen drukte het gaspedaal in en reed in een fractie van een seconde de straat uit. Nassira werd door de snelheid in haar stoel gedrukt terwijl hij op zijn gemakje mee neuriede met de muziek. Nassira raapte al haar moed bij mekaar en sprak met moeite tegen hem. "Ken jij Hamza persoonlijk?" Met een mysterieuze blik keek hij op. "Ja man, al een jaar of twee." "Hmm, wat is je naam als ik vragen mag?" "Tuurlijk mag je het vragen, ik heet Hakan." "Aangenaam, ik ben Nassira." Nassira merkte dat hij al wat losjes begon te doen. Het leek haar een aardige jongeman, tenminste naarmate je hem laat zien hoe jij zelf bent. "Ben jij de vrouw van Hamza?" Vroeg hij weer na een tijdje. "Vrouw? Nee, vriendin." "Oh, had hier en daar gehoord dat ie getrouwd is." "Hamza? Zeker?" "Mhm." Zei hij met een knikkend hoofd. "Heb jij al een vrouwtje?"
"Ja man, ben al een jaar getrouwd, ze is nu in verwachting van een meisje." "Zo leuk, macha allah." "Dankjewel." Grinnikte hij. Gezellig voerde ze verder met elkaar een gesprek. Het was zoals Nassira al had ingeschat een leuke jongen. Hakan is 26 jaar, hij is geboren in Turkije maar woont nu in Almere. Hij is niet uit eigen wik getrouwd met Selin zijn vrouw.
Zijn schoonvader heeft zijn vader jaren geleden geholpen met het uitbetalen van al zijn schulden. Tientallen duizenden lira's waren het geweest. In ruil daarvoor wou hij zeker weten dat de jongste van zijn dochters een man zou hebben voor als ze op de juiste leeftijd was. En daar was Hakan dus de beste enigste beste keus voor. Toen ze aan mekaar werden voorgesteld waren ze beide al zeker van hun zaak 'met jou wil ik trouwen'. Ze werden stapelverliefd zonder dat ze daarnaar werden gedwongen. Alles liep op rolletje en nu zijn ze dus gelukkig getrouwd. Ook Nassira heeft haar verhaal met hem gedeeld. Beide vertrouwde ze mekaar gelijk. Het was goed om alles eens te vertellen aan een -nu nog- onbekende. Nassira zag in de verte het grote huis van Youssef in beeld springen. Ze heeft Romaissa gebeld en in het huis van haar broer afgesproken. Aan Romaissa's reactie was duidelijk te zien dat ze het maar vreemd vond. "We zijn er." Zei Hakan. "Bellen als er wat is he." Hij vormde een telefoontje met zijn vingers en worp een vriendschappelijk luchtkusje naar haar toe toen Nassira uitstapte.
"Hey Nassira!"