Machakil.. (voltooid)

Deel 50

"Zit Andi daar nog steeds?" "Mhm." "Mag ik nu wel weten wat hij heeft gedaan?" "Moet je niet aan mij vragen." "Hoelang moet hij zitten?" "Dat is niet aan mij om te vertellen." "DaT iS nIEt AaN mIj Om tE vERtelLen." Deed ze hem met rare bewegingen na. "Volwassen hoor."  Ze liet een sarcastisch lachje los. "Hoor wie het zegt." Ze kwamen na even rijden aan bij dezelfde gevangenis als vorige keer. Ze tilde Ismael op en liep snel naar binnen. Ze werden gecontroleerd, moesten hun telefoon sleutels ect. achter laten en mochten met moeite met het babytje naar binnen. "Is..is dat mijn zoontje?" Was het eerste wat Andi zei toen ze binnen kwamen. "Ja zeker." Zei Nassira met een trotste glimlach. "Zo vader zo zoon." Zei hij ook weer trots. "Wat bedoel je daarmee?" "Laten we niet liegen, ik ben echt een lekker ding." Andi was wel een mooie jongen maar dat gaat Nassira hem zeker niet vertellen. Ze zou zijn ego alleen maar meer laten groeien. "Dacht het niet." "Je bent gewoon blind, wat ben ik blij dat jij niks van je moeder hebt." Zei hij half brabbelend tegen zijn zoontje. "Hij heeft overduidelijk mijn wenkbrauwen en lippen." "Waar haal je dat nou weer vandaan, die heeft hij echt van mijn vader." "Hoe kom je daar bij?" "Één ding weet ik wel zeker, hij heeft mijn ogen en wimpers en dat maakt zijn gezicht al meteen mooi en opvallend." Dat kon Nassira niet ontkennen. "Hou je bek gewoon." Andi keek Nassira met een winnende blik aan. "En Andi, hoe gaat het met je." Hij wiegde zijn kind heen en weer en keek Nassira serieus aan. "Minder, het is hier niet makkelijk Nassira." "Hoelang moet je zitten?" "De rechtszaak is nog niet geweest, ik heb echt geen idee." "Vind je het echt niet erg van Ismael?" Vroeg ze hem onzeker. "Ben je gek, waar komt dat opeens vandaan?" "I dacht dat je niets meer van mij en hem wou weten." "Nee man, het is toch mijn zoontje. Het is en blijft mijn vlees en bloed." Nassira was dolblij met zijn woorden. De eerste nacht dat ze hem ontmoete was hij zo anders, zo grof, nooit dat ze had mogen dromen dat het zo zou lopen. Nassira moest glimlachen toen ze zag hoe verliefd hij zijn kindje aankijkt, hoe voorzichtig hij met hem doet.
Is dit echt mijn zoontje? Heb ik echt een zoontje? Vroeg hij zichzelf af. Hij had nooit verwacht dat het zo zou lopen. Hij heeft een kind, zijn kind, zijn bloed stroomt door zijn kleine lichaampje en die gedachte maakt hem echt helemaal gek. Hij moet het zijn familie vertellen, hij heeft geen idee hoe ze zullen reageren maar ze moeten het weten. "Mag ik het mijn familie vertellen?" "Wat is dat nou weer voor vraag? Tuurlijk, je bent verplicht het ze te vertellen." Andi is blij dat ze zo begripvol is en dat ze hem zo een mooi kind heeft mogen schenken. "Wat zouden ze ervan vinden dat we niet samen zijn?" "Ik weet niet hoe ze op dit allemaal zullen reageren, maar één ding weet ik wel zeker. Uiteindelijk gaan ze dolblij zijn, misschien niet met mij, misschien gaan ze mij nooit meer willen zien maar hem wel, ze zullen hem met open armen opwachten, dat weet ik zeker." Ze keek hem blij in de ogen aan en zag de duidelijke vergelijking tussen die van hem en die van Ismael. "Inderdaad, zo vader zo zoon."