Machakil.. (voltooid)

Deel 46

Romaissa huilde met pijn in haar hart, ze weet wat haar hartsvriendin meemaakt. Ze heeft iemand nodig die er altijd voor haar zal zijn. Niet in een moeder figuur, niet als beste vriendin maar echt iemand waarnaar ze kan kijken en de vlinders bij haar los komen. Dat als ze naar hem kijkt haar ogen beginnen te glinsteren, iemand die haar kan vasthouden en haar vertellen dat ze alles voor hem is. Iemand die haar het mooiste meisje noemt. Hij moet haar kunnen accepteren, hij moet met haar verleden kunnen leven en Ismael de aandacht geven die hij nodig heeft. "Hamza." Fluisterde ze zacht. Ze stormde de gang in en zocht haar telefoon in haar jaszakken, niks. In haar broekzak, niks. Op de grond, niks. "Zoek je deze?" Nassim stond met haat mobiel in ze handen bij de kaatste tree van de trap. "Hier jij." En ze greep naar hem. "Heh, probeer het nog eens." Grinnikte hij. "Nassim serieus, ik heb m nu echt nodig!" "Dan moet je het nog eens proberen." Weer waagde ze een poging maar stond dit keer onverwachts op en rende hem achterna de trap op. Bij de laatste tree trok ze aan zijn been waardoor hij met een knal op de grond viel. "Btch!" Hij legde haar telefoon neer en probeerde op te staan. "Dacht het niet." Ze drukte hem met zijn gezicht op de grond en plaatste haar billen op zijn gezicht. "Ga van me af Romaissa!" "Als je wat doet moet je de gevolgen accepteren." Ze gierde het uit tot ze twee armen om haar heen voelde die haar optilde. "Klootzak!" Ze spartelde met haar benen maar voor ze het wist op de grond gesmeten. "Nasr dat doet pijn jonge!" Hij nam plaats op haar gezicht en keek haar met een grijns aan. "Als je wat doet moet je de gevolgen accepteren." Nassim gierde het op zijn beurt uit en liep met in de lucht gestoken neus de trap af. "Ga van me af Nasr!!" Schreeuwde ze. "Eerst lief vragen." "Nasr! Je bent echt zwaar me hoofd gaat zo ontploffen!!" Hij zette meer kracht waardoor Romaissa's hoofd voelde bonken.
Nu pas viel haar het babygehuil op, ook Nasr hoorde het en sprong op. "Zie je nou wat je doet." Fluisterde hij. "Sorry?!" "Zie je doe je het weer." Romaissa stond op maar viel meteen weer op de grond. Haar hoofd leek wel een baksteen, het was het eerste dat viel en het maakte een ongelofelijk hard geluid. "Hehehe." Hij wees haar na en ook hij liep met opgestoken neus zijn kamer in. "Ik haat je!!" Hij stak zijn hoofd nog snel uit de deur en zette zijn vinger op zijn mond. Stiekem moesten ze allebei lachen om de manier hoe ze met mekaar omgaan. Ze hielden echt van mekaar, daarom konden ze juist deze acties bij mekaar uithalen. Romaissa lag nog steeds op de grond, ze pakte haar telefoon en zocht het nummer van Hamza op. Na twee keer nam hij met een slaperige stem op. "Ja?" "Ben je thuis?" "Ja hoezo?" "Je moet hierheen komen, Nassira heeft je nodig." "Is er wat gebeurd?" Op de achtergrond hoorde ze hem al rommelen. "Nassira heeft nu echt een schouder nodig om op te kunnen huilen." "Ben onderweg." Het hoofd van Romaissa voelde al wat beter aan en ze liep met moeite de trap af. "Als jullie nog één keer zo gaan schreeuwen gooi ik jullie allemaal eruit." "Oke, oke. Ik bestel wel wat voor ons." De bel ging en Romaissa wist al wie het was. Voor ze bij de deur kwam hoorde ze Nassim al met Hamza praten. "Waarom ben je hier?" Vroeg hij hem brutaal. "Is je zus er?" En zoekend keek Hamza over Nassim's hoofd heen. "Nee." Overduidelijk dat hij hem niet mag. Hij trok een briefje van 20 euro uit zijn zak en gaf het aan hem. "Hier, mag ik er nu door?" Nassim nam het briefje van hem over en keek hem een poosje aan. "Nou?" Als antwoord sloeg Nassim de deur voor zijn neus dicht.