Machakil.. (voltooid)

Deel 39

Nassira begon te trillen, haar adem stokte, het leek alsof haar lichtpijp steeds dunner werd. "Nassira?" Vroeg Youssef bezorgd. Ze gaf geen antwoord en begon nog heviger te trillen. "Nassira?!" Schreeuwde hij dit keer. Romaissa en Nasr stormde de kamer in en schoten ook in de stress toen ze haar in die toestand zagen. "Haal snel iemand!" Riep Nasr, hij pakte de handen van zijn zusje vast en sprak rustgevende woorden in haar oor. Maar het had geen impact op haar. Het leek wel of het alleen maar erger werd. Ze liep wit van kleur en haar ogen tolde omhoog, ze viel in één keer neer op het bed. Met een zwetend hoofd lag ze daar, haar ogen waren gesloten en het leek wel of het nooit was gebeurd. Romaissa rende de gangen in en weer uit op zoek naar iemand die kan helpen. Het leek wel alsof alle doktoren waten verdwenen. "Hallo? Hulp nodig!" Schreeuwde ze zo hard als ze kan. Snel kwam er een man in een witte jas naar haar toe gesneld. Ze wees hem de weg naar Nassira's kamer waar iedereen nog steeds geschrokken toekeek. Maar Nassira lag daar vredig met gesloten ogen. "Wat is er precies aan de hand?" Vroeg de dokter verward. "Het leek wel alsof ze net hyperventileerde." "Jullie moeten haar met rust laten, ze heeft net een bevalling achter de rug mensen. Ga haar niet meteen laden met van alles." Youssef voelde zich schuldig. Hij wil hier weg en komt voorlopig ook niet terug. Ze liepen met z'n drieën de gang op. Youssef liep meteen door. Zonder ook maar een woord uit te spreken liep hij de gangen uit. Verbaasd keken Nasr en Romaissa elkaar aan.
"Zeker heb jij weer wat gedaan." De mond van Romaissa zakte open. "Hoezo ik nou weer? Ik weet zeker dat jij hier wat mee te maken hebt." Overdreven gekwetst keek hij Romaissa aan die in zijn ogen de grootste diva is die er bestaat. "Ga, ga kijken waar je broer heen gaat." "Ik ga niet omdat jij het zegt, ik ben gewoon te nieuwsgierig ben." Ze stak haar neus in de lucht en liep elegant de gang uit. Toen ze uit het zicht was verdwenenen begon ze hard te rennen, ze zou hem anders niet kunnen inhalen. In de garage keek ze zoekend om zich heen. "Youssef?" Schreeuwde ze zo hard als ze kon. "Youssef?" Ze zag zijn auto van zijn plek komen en rende snel die kant op. Maar hij ging te snel. Één ding wist ze zeker, ze gaat niet stoppen. Stiekem wist ze al wat er was, ze heeft wat opgevangen van hun gesprek. Blijkbaar kon Nassira het niet aan, verast was Romaissa niet. Logisch dat ze het niet aankan, al haar energie was ze al kwijtgeraakt en dan word ze ook nog eens beladen met stress en kwetsende woorden. Ze haalde alle kracht uit haar lichaam en klopte elke keer als ze dichtbij kaam op het raam van de achterbak. Youssef keek in de achteruitkijkspiegel en remde meteen toen hij zijn zusje als een gek zag rennen. "Ben je doof ofzo?" Vroeg ze meteen toen ze de auto instapte. "Waarom kom jij überhaupt mij achterna?" "Wat denk jezelf? Je loopt zomaar weg zonder wat te zeggen." Bestuderend keek ze hem aan. "Is er wat?" "Jij wist ervan he?" Antwoordde hij meteen. Ze wist waar hij op doelde maar hield zich van den domme. "Waar heb je het over?" "Jij wist dat ze wat met Hamza heeft?" "Sorry?" "Ga niet doen of je van niets weet!" Riep hij boos en hij wees met zijn vinger in haar gezicht. "Jij wist dat Nassira mij al die tijd bedroog met die sukkel en je vertelde me niks! Je zag dat ik alles voor haar over had, je zag dat ik ongelofelijk veel van haar hield. Je wist toch wel dat ik er uiteindelijk achter zou komen toch? Je wist dat als het zou gebeuren wat het met me zou doen en toch hield je al die tijd je mond. Je weet dat hij niet goed voor haar is Romaissa, je weet dat hij niet echt met haar is en dat ik alleen maar goeie bedoelingen met haar had Romaissa dat wist je!" Riep hij weer met een rood hoofd van woede. "Je bent me zusje, je hoort me dit soort dingen te vertellen Romaissa." Zei hij dit keer gekwetst. "Stap maar uit, je vriendin heeft je nodig. Blijkbaar is het wel vrienden boven familie."