Machakil.. (voltooid)

Deel 37

Toen Nassira's moeder het kind zag was ze dolblij, ik ben oma! Ze kon maar niet wennen aan het idee, haar dochter heeft een kind, op zo een jonge leeftijd en het is haar gelukt. Maar ook wist ze zeker dat het kind een halfbloedje was. Maar hij was zo mooi, ze kon maar niet stoppen met naar hem te kijken. Misschien omdat ze zijn oma was? Toen ze naar de zusters keek zag ze aan hun ogen dat zij het ook een pracht kind vonden.
Youssef wist maar niet wat te doen, hij stond er maar wat ongemakkelijk bij en keek toe hoe de moeder van Nassira haar dochter zachtjes knuffelde. "Youssef wil jij het doen?" Vroeg Nassira hem met al de kracht die ze nog in haar had. Hij wist dondersgoed wat ze bedoelde. Maar kan hij die verantwoordelijkheid wel aan? Hoopvol keken de moeder en dochter hem aan. Hij moest wel, gij kon niet weigeren. "Tuurlijk." Zei hij alsof hij er niet over twijfelde. Hij nam het kind over van zijn oma en citeerde zachtjes vers na vers in zijn oortje. Bemoedigend kneep de moeder van Nassira in haar hand. "Het is je gewoon gelukt. En zo snel." Nassira glimlachte uitgeput en vroeg waar Nasredinne en Romaissa waren. "Ze wachten buiten." "Haal ze naar binnen." Romaissa kwam voordat ze naar binnen werd geroepen al stuiterend de kamer in gesprongen. "Wil je misschien wat rustiger doen?" Vroeg een van de doktoren haar. "Houd je bek jij." En ze liep snel verder naar haar hartsvriendin die nu met de baby in haar handen lag. "Wauw.." Zei ze ongelovig toen ze het kind zag. "Weetje zeker dat jij zijn moeder ben?" En ze kreeg een harde klap van Nasr op haar achterhoofd. "Dat je gewoon een geboorte hebt meegemaakt." Zei Nasr terwijl hij vies zijn tong uitstak. "Kan het nog steeds niet geloven." Antwoordde Youssef. De twee mannen keken met over mekaar geslagen armen toe naar hoe de vrouwen maar bleven praten over hoe de bevalling is gegaan. Nassira was weer opgewekt, je kon niet meer zien dat ze zojuist is bevallen. Bij het idee al moest Youssef grinniken. Wat is ze ook een sterke vrouw zeg, maakt niet uit wat er gebeurt ze tovert steeds weer die oogverblindende glimlach op haar gezicht die Youssef telkens doet smelten. "Hoe ga je hem eigenlijk noemen?" "Tarik!" Schreeuwde Nasr luid. "Nee, ew." "Yassir." Riep Romaissa op haar beurt. "Nee, ik heb allang al een naam voor jou schatje." En ze hield zijn kleine handje van haar kind vast. "Ismael." Zei ze zelfverzekerd. Ze keek naar hun om hun reactie op te vangen. "Geweldig." Zei Youssef gemeend. Even verdronk Nassira in de ogen van Youssef, even vergat ze alles en iedereen om zich heen, hij is zo lief geweest om er gewoon bij te zijn. Ismael is bij iedereen in de armen geweest, Romaissa en Nasredinne maakte zoals gewoonlijk ruzie om alles. Alles wat de één deed had de ander weer eens commentaar op. Ze hebben dus heel wat klappen moeten vangen van Nasr zijn moeder. Nassira keek naar alle mensen om haar heen, wat houd ze veel ban hun allemaal zeg. Maar er mist iemand, iemand waar ze ook gek op is. Hamza. "Is Hamza er niet?" Flapte ze eruit. Meteen keek Youssef met een frons op. "Hamza?"