Machakil.. (voltooid)

Deel 71

"Waar is Youssef eigenlijk?" Vroeg nassira zogenaamd 'niets vermoedend'. "Ik had hem door gegeven dat je zou komen, hij vertelde me toen dat hij bij een vriend blijft." "Echt?" Vroeg Nassira met een brok in der keel. Vlucht hij voor haar? Wil hij haar echt niet meer zien? "Ik ga." Het idee van Hamza boeide haar niet meer. "Hu, hoezo dat nou weer?" "Ik wil hem niet ophouden." Nassira stond op waarna ze aan haar mouw weer naar beneden werd getrokken door Chaima. "Dat slaat echt helemaal nergens op." Antwoordde Romaissa met een gefronste wenkbrauw. "Tuurlijk wel. Het idee alleen al jaagt me meteen de deur uit. Hij vlucht van ZIJN huis omdat IK hier ben. Verwacht je dan echt nog van me dat ik hier blijf?" "Uh, ja." Zei Romaissa met een 'duh' blik. "Romaissa ik ben hier weg." "Doe is niet zo mal. Ik ga eten halen, jij blijft hier met Chaima. Je kan haar onder geen voorwaarde alleen laten." "Je kan haar onder geen voorwaarde alleen laten." Deed ze Romaissa met een lelijke stem na. Chaima giechelde en richtte haar blik weer op de televisie. Romaissa deed haar zwarte lange jas aan met simpele sneakers eronder en liep de deur uit.
Nassira zag dit als het moment om naar boven te gaan. Ze bedacht een snelle smoes en zei tegen Chaima: "Chaima ik ga boven even een lader zoeken, niets stouts doen he." "Oké." Antwoordde ze braaf. Nassira nam snel een kijkje in de keuken de afwas was gedaan en het meisje was druk bezig met appen op haar telefoon. Zo geluidloos mogelijk liep ze de trap op, op naar Youssef's kamer. Youssef was dan wel een slimme jongen alleen had hij juist met de makkelijkste dingen moeite. Onderanderen verstoppen dus. Snel opende ze laatje na laatje, nergens was wat te vinden. Tot ze onder zijn zijn tapijt wat raars uit voelde uitsteken. Het was dan niet te zien maar voelen kon je het wel. Nassira sloot even haar ogen, ademde diep in en weer uit. Ze raapte al haar moed bij mekaar en tilde het tapijt een stukje op. Inderdaad, er was een klein luikje waarvan het deurtje uitstak. Het was niet groter dan 25 bij 25 cm. Snel opende ze het luikje en zag dat er een gat in de geond zat waar het geld precies in paste qua breedte. Er lagen vier stapeltjes naast mekaar waar een elastiekje omheen zat. Je zag enkel groene briefjes ertussen. Nassira's ogen werden groot. "Wow." Het was te verwachten dat hij wel wat verstopt heeft. Nassira was zeker niet van plan veel mee te nemen. Met trillende vingers pakte Nassira een pakje op, ze haalde het elastiekje er vanaf, pakte niet meer dan 25 briefjes en stopte het kleine stapeltje in haar BH. Van beneden hoorde ze de deur dichtgaan dat werd verfolgd door zwaar gemompel. Zo snel als ze kon bond ze het elastiekje er weer omheen en sloot het luikje. Nassira opende voor dat ze stappen hoorde de deur. "Nassira?" Klonk verassend genoeg de stem van Youssef. "Youssef heb je geen laders in dit huis ofzo." Sprak Nassira uit alsof ze net nog met hem was. "Tuurlijk wel, kijk in me kamer." Bij de laatste woord dat hij uitsprak stond hij naast haar. "Al gedaan, ik heb m nu echt nodig." "Volgens mij ligt er in de logeer kamer nog één." Hij deed zo koeltjes, alsof ze nog steeds beste vrienden zijn, alsof ze hem nog nooit wat verkeerds heeft aangedaan. Is dit de Youssef die net nog niet thuis wou komen omdat zij er was. Zo stonden ze naar mekaar te kijken. Beide keken ze naar de anders alsof ie poep in ze hoofd hat zitten. "Waar wacht je nog op?" Vroeg hij haar. "Waar wacht jij nog op? Ga jij het maar voor me halen." Ze zwaaide haar inmiddels losse haren naar achteren en liep elegant de trap af. "Slaaf."