Machakil.. (voltooid)

Deel 75

Bij de eerste stap die ze buiten zette kreeg ze al spijt van de keuze van haar jas. De zon was al onder waardoor je de koplampen van Hakan's auto van twintig meter ver kon zien. Nassira stopte haar handen in de mouwen van haar jas. Ze sloot rustig de voordeur achter zich en stapte in. "Hola chica!" "Blij wel he." "Ja man, gisteren heeft m'n vrouw een beeldschoon meisje op de wereld mogen zetten." Nassira nam ongelovig een hap lucht. "Oh mijn god! Zo leuk, gefeliciteerd." Riep ze gemeend. Nassira was oprecht blij voor hem en zijn vrouw. "Nou vertel, hoe hebben jullie haar genoemd?" "Yasmina heet ze. We hebben bewust voor een niet Turkse naam gekozen." "Nee, dat is nog leuker." De hele mood van Nassira was in één klap veranderd. Het nieuws van Hakan heeft haar terug laten denken aan de dag dat zij haar kind kreeg. Het gelukkige gevoel dat er bij haar binnendrong toen ze zijn mooie gezichtje zag maakt haar nog steeds warm van binnen als ze er terug aan denkt. "Heb jij Hamza nog gesproken deze dagen?" Met gefronste wenkbrauwen keek hij haar aan. "Nee, jij ook niet?" "Nope, hij zou mij bellen maar er kwam maar niks van. Toen heb ik hem toch gebeld maar hij stond uit." "Vreemd. Hamza heeft altijd één regel. Je mag hem nooit als eerste bellen. Je weet maar nooit waar en met wie hij is, vandaar." "Dat boeit mij niet. Als hij zegt dat hij me belt moet hij dat ook doen. Ismael is wel bij hem he." "Wie is Ismael?" "Me zoontje." "Begrijpelijk." "Kan je alsjeblieft snel rijden." "Tuurlijk." Onderweg hebben ze naar wat muziek geluisterd, het tegenovergestelde van laatst. Ze spraken niet veel met mekaar, ze wouden beide zo snel mogelijk aankomen. Nassira keek verast naar Hakan toen ze na drie kwartier aankwamen. "Ja mattie, je ziet hier wel naast de beste driver van Nederland." "Ik merk het. Ga je niet mee naar binnen?" "Is goed maar wel snel." Nassira en Hakan stapte tegelijk uit de auto en liepen richting de voordeur van het hotel. Bij de balie stond er niemand dus liepen ze zonder wat te melden richting de kamer. Bij Nassira gierde de spanning door haar lijf, ze had Ismael zo erg gemist. "Hier is het." Nassira drukte de deurklink naar beneden waarna de deur langzaam opende. "Doe is even snel man." Zei Hakan die van de een op de andere been steunde. Hij duwde met zijn hand de deur naar achteren en zette als eerst een stap naar binnen. Nassira duwde Hakan aan de kant en liep zoekend door de kamer heen. "Ismael? Mama is er." Geen antwoord. Er was niemand binnen. Alles was al netjes opgeruimd en en nergens waren kleren of wat dan ook van hun te bekennen. "Er is niemand hier Nassira." "Oh je meent het." Bij Nassira brak het zweet al uit. "Misschien zijn ze overgeplaatst?" "Het is hier geen gevangenis." Zei Hakan met een duh-gezicht. "Hou je bek nou en zoek mee." "We moeten bij de balie gaan kijken." Zonder te antwoordden snelde Nassira zich naar buiten. Op zijn gemakje liep Hakan achter haar aan. Ze mogen dan wel weg zijn maar snel bewegen doet hij niet. "Hoi mev-" "Ja ja. Ik ben opzoek naar Wassim." "Wassim?" Mengde Hakan zich bij hun. "Ja Wassim. Hou je bek nou gewoon." "Laat me even voor u kijken." Nassira tikte uit spanning met haar vingers op het bureau van het hotel. "Mevrouw, Wassim is drie dagen geleden al vertrokken."