Machakil.. (voltooid)

Deel 17

"Ja.. kunnen we gaan?" "Tuurlijk." Ik draaide me nog één keer met een waarschuwende blik aan maar toen ik de deur sloot hoorde ik ze weer schreeuwen. "Waar ging dat over?" Zei hij lachend. "Ik heb geen idee." Wuifde ik zijn woorden weg, hij hield het portier voor me open, ik voelde me net een prinses. "Je ziet er geweldig uit Mademoiselle." En hij stapte aan zijn kant in de auto. Ik heb het altijd al goed met hem kunnen vinden. In de tijden dat Nasr er niet was kon ik altijd bij hem terecht. Maar met de jaren verslechterde ons contact doordat hij in de onderwereld terecht kwam. Hij ging met de verkeerde jongens om en was bijna altijd wel van huis. Ik wad teleurgesteld in hem, nooit van hem verwacht. Op een dag heb hem zelf gezien, ik heb hem betrapt, hij was aan het snuiven op de hoek van hun flat, schreeuwend heb ik wel een uur tegen hem lopen schreeuwen. Hij negeerde me en ging verder met wat hij aan het doen was tot ik het uit zijn handen sloeg. Hij werd boos en wou me zelfs aanvallen. Er kwam een scooter precies tussen ons instaan waar er een jonge jongen opzat. Hij trok Hamza op de scooter. "Dat was niet heel slim van je, je hebt geluk dat ik jullie zag staan." Zei hij mt een zware mannen stem en reed weg. "Luister je wel?" "Ja hoor." Jammer genoeg zit hij er nog steeds in maar gebruikt het niet meer als ik zo naar hem kijk. "Hamza mag ik je wat vragen." "Tuurlijk." "Waarom is het uit tussen jou en je vriendin?" Hij keek me voor een poosje aan en richte zijn blik weer op de weg. "Ik kwam erachter dat ze achter m'n rug wat met Mounir heeft." "Stop, Mounir. Als Mounir jou neef?" "Ja Mounir mijn neef." Zei hij treurig, ik wou er verder niet naar vragen omdat ik zag dat het nog gevoelig ligt maar uit zichzelf vertelde hij verder.
"3 dagen geleden was ik alleen thuis en besloot haar een bezoekje te brengen. Ik ben langs de winkel gegaan en allemaal lekkers gehaald en een bos met rozen. Wat hield ik veel van haar, wat hield ik er veel van om haar te sluiten in mijn armen, alles was perfect aan haar. Ze was mooi, lief, kon geweldig koken kortom een droomvrouw, mijn droomvrouw. Ik kwam die avond aan bij haar thuis en ik maakte de deur open. Waar ik haar slapend in de armen van mij bloed eigen neef. Woedend was ik maar ik heb het gelaten, ik heb een briefje geschreven en de sleutels er naast neergelegd. En zo weet je dan maar dat ze nooit van me heeft gehouden, ze heeft niks meer van zich laten horen. Maar ik vind het beter. Achteraf gezien was ze niet goed voor me, ze heeft me in veel foute dingen meegesleurd. Ik pakte zijn hand stevig vast en keek voor me uit alsof er niks aan de hand is. Hij gaf er een klein kneepje in wat me hart een sprongetje gaf. Hij parkeerde de auto en samen liepen we het restaurant binnen. We werden geleid naar onze tafel en namen plaats. Om me heen zag ik allemaal stinkendrijke mensen die zelfs frietjes met met en vork eten. "Nou wat neem jij?" Vroeg ik aan Hamza nadat ik het hele menu heb doorgelezen. "Ik weet het echt niet." Hij legde zijn menu neer en nam een diepe zucht. "Nassira ik moet echt weten wat er is gebeurd tussen jou en Selma." Mijn ogen begonnen te tranen maar toch moest ik het hem vertellen. "Selma heeft mij foute dingen laten doen. Ik weet dat je het graag wil weten en daar heb je het recht zeker ook op maar ik wil jullie niet uit elkaar drijven. Ik ga haar niet bij haar eigen broer zwart lopen maken. Het enige wat ik echt wik zeggen is 'let op je zusje'." Begripvol knikte hij en pakte zijn menu weer op. "Hamza laten we hier weg gaan." "Waarom? Vind je het niet leuk?" "Dit is nike voor mij, laten we naar de Macdrive gaan." "Wat ben ik blij dat je dat zegt." "Wie het eerst bij de auto is!" We rende de tent uit en er werd naar ons geroepen. "Wie had nou verwacht dat ik sou winnen?" Zei hij met een lach van oor tot oor. "Rennen op hakken is geen pretje." Ik stapte de auto in en deed de hakken uit. Kletsend over alles en nog wat kwamen we aan bij de Mac en haalde wat te eten. Vretend stonden we in de parkeerplaats. "Of die ene keer dat ik 5 dagen was weggelopen van hui." "Oh mijn god! Dat weet ik nog! Je vader had de hele buurt gestuurd om je te gaan zoeken." En we gierde het uit. Hij nam een slok van zijn drinken maar die kwam er al snel uit via zijn neusgaten. "De dag dat Mo witje je thuisbracht ben je totrn los geslagen op straat, iedereen heeft het gezien maar durfde er niet bij te komen staan." Hij lachte hard en deed een imitatie van zijn vader. "Volgende keer doe ik dit op de dam, dus doe nooit meer zoiets." We werden verstoord door iemand die op het raam tikte. Met open ogen keek Hamza naar mijn portier. "Dat is Numidia." Ik liet het raampje langzaam zaken en keek haar vragend aan. "En wie mag jij zijn." Vroeg ze arrogant. Ze is bloedmooi maar wat heeft zij een verrotte persoonlijkheid. Ze greep de drinken uit m'n hand, deed de deksel er vanaf en leegde alles over me heen..