Machakil.. (voltooid)

Deel 15

Ik sloot haar in m'n armen en samen huilde we het uit. Op dat moment werd de deur opengegooid door die twee apen. "Goed dat je even komt groeten." Riep Youssef door de kamer heen. "Ga is weg!" En geschrokken sloot hij de deur weer. Lachend en met een paar snottebellen keken we elkaar een tijdje aan. "Kom laten we het vanavond gezellig maken!" En samen stuiterde we op het bed. We holde naar beneden en daar hoorde we die andere twee gillen. Samen keken ze naar een horrorfilm en zaten in elkaars armen. We pakte wat eten uit de voorraad kasten nestelde naast onze broers in de bank. Later die avond kwam Nasr met het idee om naar de bioscoop te gaan en even later zaten we in de auto met de boksen op het hardst. We keken vol spanning samen naar de film en reden rond 03:00 naar de McDonald's. We genoten van ons eten en vielen met z'n allen inslaap op de parkeer plaats. Er klopte iemand op het raam, een van de medewerkers van het restaurant, geschrokken keken we tegelijkertijd op en Youssef deed het raampje naar beneden. "We houden jullie al uren in de gaten en dachten dat jullie dood waren." Zei hij lachend. We reden naar huis en sliepen daar verder. Romaissa en ik op de bank, Youssef over zijn blikje drinken aan de keukentafel en Nasr op het bed in de logeerkamer. Om 16:43 werd ik wakker geschud door twee grote handen. "Nassira, sta eens op. We gaan te stad in." Ik stond op en liep half slapen naar de badkamer. We maakte ons klaar en ik trok wat aan van haar. We namen afscheid van de jongens en kregen wat geld. Samen liepen we de deur uit en stapte op haar scooter. We liepen door de stad heen totdat ik Hamza zag. Nog steeds schaam ik me elke keer als ik hem zie.
"Hey Nassira!" Enthousiast zwaaide hij onze kant op en kwam naar me toe. "Hey Hamza hoe is het?" "Goed, goed en met jullie?"
"Ook goed." "Het is uit met Samya." Zei hij treurig. "Oh wat erg voor je, maak je maar geen zorgen er komt vast iemand op je pad waar nog meer van zal houden." "Misschien heb ik die al gevonden." En hij pakte mijn handen vast. "Ik ga even daar kijken."
En Romaissa kneep ertussenuit. "Hamza, ik weet het niet." "Jawel, het voelt juist. Laten we het tenminste proberen. Alsjeblieft?" En met zijn grote mooie hazelbruinen ogen keek hij me smekend aan. "Laten we een keer wat gaan eten en erover praten." Ik twijfelde maar ging uiteindelijk wel akkoord. "Ik bel je." Hij gaf me een knipoog en liep smooth weg. "Soo wie is die knapperd?" "De broer van Selma. Hij vroeg me net mee uit en ik ging akkoord." Ze sprong me in de armen en was de hele middag lang blij. Aan het einde van de dag kreeg ik krampen in m'n buik en we reden richting huis. Toen we de oprit opliepen zagen we Nasr en Youssef uitbundig afscheid van mekaar nemen. "Nassira waar ga jij overnachten dan zet ik je meteen af." "Ik weet het niet, breng me maar naar een Hotel." "Niks ervan jij blijft hier!" Riep Youssef in m'n oor. "Nee, ik ben hier al een tijdje en ik wil je niet verder storen." "Nassira zeg dat nooit meer." Sprak hij me streng toe, stiekem wil ik hier wel blijven, het is altijd gezellig met hem. "Youssef let alsjeblieft goed op haar, ik zal zo vaak mogelijk langs komen en nel een nieuwe woonplek voor je regelen." Ik gaf hem een stevige knuffel en hij reed weg. "Romaissa je moet ook blijven." "Oh, dus je dacht echt dat ik naar huis zou gaan het is daar altijd zo saai." We zaten in de kamer van Romaissa en besproken wat ik aan ga doen op de date met Hamza. Ondertussen heeft Youssef allang m'n kleren gehaald en hier naartoe gebracht. "Het word dat witte jurkje!" En ik trok hem uit m'n koffer. Het jurkje zat strak tot m'n heupen en liep daar losjes naar beneden, hij had een zwart riempje en stond beeldig. "En wat zijn de dames aan het doen?" Youssef stond in de deuropening naar ons ge kijken. "Nassira heeft binnenkort een date." En ze schudde haar wenkbrauwen op en neer. "Een date?" "Ja met een super knappe jongen." "Naasira weet je het wel heel zeker? Je weer nooit wat zijn bedoelingen zijn." "Doe niet zo raar en laat ons met rust." Ze duwde hem weg en deed de deur op slot.
"Ik zal je haren doen en je kan mijn zwarte hakken aan. Je gaat eruit zien als een prinses." "Hij weet wel dat je zwanger bent toch?" "Nee Romaissa, nee dat weer hij niet. Hij denkt dat al van 'wat is dat gekke ding onder der buik?'" Brullend om mijn sarcasme sloeg ze op het bed. Dit kind is in de avond altijd zo raar, lijkt wel of ze dronken is. "Je bent moe, kom slapen." En ik stopte haar in. Ik trok de deur open en op dat moment viel Youssef voor me voeten. "Youssef?! Wat was jij aan het doen?" "Niks, niks." En hij liep nonchalant weg. Net toen ik ging slapen kreeg ik een appje binnen van Hamza.
-Slaaplekker prinsesje van me- ik stuurde hem een hartje en vergrendelde mijn telefoon.
Met een heerlijk gevoel viel ik in een diepe droomloze slaap.