Machakil.. (voltooid)

Deel 81

"Hoe bedoel je niet gesproken?" "Zoals ik het zeg, niet gesproken." Er rolde een dikke traan uit haar rechteroog die ze meteen ruw weg veegde. "Hij ging weg en kwam niet meer terug. Selma was de enige met wie hij nog wou praten en daar bleef het dan ook echt bij." "Dus je weet niet waar hij nu is en wat hij allemaal heeft geflikt?" Vroeg Nasr's moeder met een tikkeltje woeden in haar stem. "Waarom zijn jullie ineens zo nieuwsgierig naar mijn zoon?" Vroeg ze alsof ze net wakker schrok. "Jou zoon heeft mijn kleinkind meegenomen!" "Kleinkind?" "Ja, hij heeft Nassira's kind!" "Heeft mijn zoon dat gedaan?" Vroeg ze gekwetst. Rhimo liet het reageren aan Nasr over. Spijtig knikte hij naar Hajiba die knalrood kleurde en begon te flapperen met haar handen. "Hier bereiken we dus ook niks mee, mama kom je mee?" Het klonk meer als een bevel dan een vraag. Nasr had geen zin in dit overdreven gedoe. Kan je ons helpen, graag. Zo niet hebben we hier ook niks te zoeken. Rhimo bad haar excuses nog snel aan en liep met de ongeduldige Nasr de voordeur uit. "We zijn niks opgeschoven, fijn." Hij starte de auto en reed met plankgas weg. Hoe graag Rhimo ook wou dat ie langzamer hing ze durfde niks te zeggen. Hij was boos, boos dat hij zijn neefje niet kan beschermen. Iets wat echt een deel uitmaakte van zijn leven. Als Nasr boos is reageert hij het op heel zijn omgeving af. Het is maar dat hij hier niks heeft om mee te smijten anders lag alles al overhoop. Nasr merkte dat zijn moeder niks zei. Iets wat hij niet gewend is van haar, zijn modder is een echte kwebbeltante. Ze kan met iedereen een gesprek opbouwen maakt niet uit wie je bent. Langzaam draaide hij zijn hoofd om naar zijn moeder en xag haar gespannen gedrukt in haar stoel zitten. In één keer verminderde hij zijn snelheid waarna hij een diepe zucht hoorde van zijn moeder. Ze was altijd bang om een ongeluk te maken, vooral bij haar zoon in de auto die nergens bang voor is. Lang geleden waren ze met het hele gezin in Marokko. Toen bestond hun gezin nog uit enkel vier personen dus besloten ze voor het eerst een tripje naar de stad Nador te maken. Er woonde daar een hele goeie vriendin van zijn moeder dus kwam dat extra goed uit. Allemaal waren ze gespannen buiten hun vader dan. Het was de eerste keer dat ze een stad gingen bezoeken die verder dan de stad Tétouan lag. Nou ze zijn niet verder dan de helft gekomen. Rhimo kon haar mond maar niet houden. Enkel geschreeuw en gehuil klonk er door de hele auto. Uiteindeljk is hun vader het zat geraakt en heeft tegen het protest ban de kinderen toch de auto omgedraaid. Toen der tijd hebben Nasr en zijn zusje twee dagen lang boos thuis gezeten. Tuurlijk begrepen ze het maar ze keken al zo lang uit naar het uitstapje. Nu kan Nasr er alleen nog maar om lachen, toen had hij zich niet voor kunnen stellen dat ze allemaal zo uit mekaar zouden vallen. Jammer genoeg is het hoe het is, maar één ding weet hij zeker. Hij zal als oudste proberen weer een hecht gezin te vormen. Misschien met een nieuw familielid, misschien allemaal kinderen die in het huis van zijn moeder zullen rondrennen. Misschien ook niet, wie weet?
"Nasr wat doe je, we moesten daar links." "Oh, sorry." Hij remde meteen af en reed zonder aan het verdere verkeer te denken achteruit. "Dat jou rijbewijs nog niet in beslag is genomen." Zei ze zuchtend. "Wie zegt dat ik die heb?" Zei hij met een brede glimlach. "Awilie! Heb je geen rijbewijs meer?!" Lachend schudde hij met zijn hoofd. "Nee man, al een jaar of anderhalf niet meer." Nonchalant keek hij om zich heen en nam in één beweging met het stuur de bocht naar links. "Hoe gaan we het je zus vertellen?" "Gaan we niet."