Machakil.. (voltooid)

Deel 36

Nassira liep al schreeuwend het ziekenhuis binnen met Nasr aan haar zij. Hij zette zijn arm om haar schouder wat haar zwaar irriteerde. "Raak me niet aan!" Er kwamen een paar dokters naar hun toe gesneld en ze namen Nassira van hem over. Ze wezen Nasr de wachtkamer aan en hij plofte op de eerste de beste stoel. "So hey, dat was me een ritje wel." En toen schoot er wat bij hem te binnen. Zijn moeder weet er nog niks van. Het was midden in de nacht, hij en zijn zusje zaten wat bij te praten toen het begon. Ze zijn meteen vertrokken en hun moeder lag nietsvermoedend te slapen. Hij graaide in zijn zak naar zijn telefoon en lieg m met trillende vingers overgaan. Ze zal boos zijn dat ze haar niet wakker hebben gemaakt. Met een slaperige stem nam ze op. "Nasredinne? Waarom bel je me?" "Mama we zijn in het ziekenhuis." Bracht hij rustig over. "Wat?! Waarom, wat is er gebeurd?" Schreeuwde ze in het Nederlands. Hij hoorde hoe het bed kraakte wat betekende dat ze was opgestaan. "Nassira is aan het bevallen, ik kom je ophalen." Voordat ze hem begon te vuren hing hij al op. Hij liep naar de auto die half op de stoep en half op de weg stond.
Al schreeuwend en tierend stapte zijn moeder bij hem in. Nassira's moeder heeft ondertussen ook Romaissa gebeld die onderweg was naar het ziekenhuis. Daar aangekomen stonden Romaissa en haar broer in de gang staan. "Er mag iemand bij haar zijn." Zei Romaissa en ze keek de moeder van Nassira aan. "Ze wacht op je." Maakte ze af in het Arabisch en ze knikte naar haar. Zonder te twijfelen liep haar moeder de gang uit om te vragen waar haar dochter is. "Galti." Riep Romaissa die hijgend tot stilstand kwam. "Ze vroeg ook naar Youssef.." "Wou ze dat?" Romaissa knikte met haar hoofd. "Dan moet je hem halen." Romaissa glimlachte en rende naar haar broer toe. "Nassira wil je erbij hebben!" "Wat? Nee." Zei hij ongelovig. "Ja echt. Yallah snel we hebben niet alle tijd."
Even later stond hij met de moeder van Nassira aan Nassira's zijde. Schreeuwend en kreunend van de pijn kneep ze in de handen van Youssef en haar moeder. De moeder van Nassira huilde en voelde erg mee met haar dochter. Ze citeerde zachtjes een vers uit de Koran en sprak na elke vers moedigende woorden in de oor van haar dochter. "Het hoofd! Het hoofd!" Schreeuwde Youssef toen hij het meisje er stukje voor stukje uit zag komen. Toen hij binnen kwam deed hij als eerst zijn ogen stevig dicht. Het is tevens ook niet zijn vrouw dus schaamde hij zich om haar zo te zien. Maar ze vroeg om haar dus is hij verplicht haar bij te staan. "Je kan het Nassira." Fluisterde hij. "Hou je bek man, kom jij hier dan even liggen!" Riep ze geïrriteerd. Het enige wat Youssef deed was lachen. In spanning stond Romaissa voor de deur te wachten. Naast haar liep Nasr steeds de gang op en neer. "Wil je daarmee ophouden, je maakt me alleen maar nog nerveuzer." "Houd je bek jij." Zonder te antwoorden tikte Romaissa met haar voet op de grond. "Wil je daarmee ophouden?" Vroeg Nasr duidelijk geïrriteerd. "Houd je bek jij." Deed ze hem na meet een gek gezicht. Nasr lachte en plofte voor de zoveelste keer deze dag in een van de stoelen van het ziekenhuis, Romaissa nam naast hem plaats en keek ongeduldig voor zich uit. "Hoe gaat ze n'm noemen denk je?" "Weet ik niet, mij heeft ze niks verteld." "Volgens mij heeft ze ook geen jongensnaam.
Na een kwartier sprongen ze beide op nadat ze baby gehuil uit de kamer hoorde komen.
En daar was hij dan, een prachtige jongen met pikzwart haar en grote licht bruine ogen. Nassira voelde haar hart steeds harder kloppen toen ze het kind zag. Hij was zo mooi, ze kon maar niet geloven dat dit kindje zojuist nog in haar buik zat. Met een grote glimlach keken Youssef en Nassira's moeder toe. Bij de verschijning van haar zoontje wist ze het zeker.
Andi is de vader van haar kind..