Machakil.. (voltooid)

Deel 9

"Nasr?!" "Dag zusje." Hij keek me met een sluwe blik aan. "Nasr." En ik sprong in z'n arme. Maar trok me er algauw uit, ik realiseerde me wat hij ons heeft aangedaan. "Waarom ben je zomaar weggegaan, je hebt gedaan alsof je dood bent. We hebben maanden lang liggen huilen om jou. En je bent er nog gewoon, je hebt ons gewoon voorgelogen." "Ik heb jullie voorgelogen?! Jullie hebben mij weggestuurd!" Ik had door dat hij emotioneel werd. "Hoezo zouden wij jou wegsturen?" "Dat moet je vragen aan je ouders. Ik zou jullie allemaal nu wel kunnen vermoorden. Ik heb jaren lang buiten geleefd, ik ben nog steeds woedend op jullie." "Je hebt me ongelofelijk veel pijn gedaan,je hebt me in de steek gelaten, je had op z'n minst contact met mij kunnen opnemen. Maar dat deed je niet." Het bleef een hele poos stil tussen ons, allebei dachten we wat anders, we namen het elkaar erg kwalijk. "Ik denk dat het verstandig is als je nu gaat." En ik wees naar de deur. Hij liep weg maar draaide zich nog één keer om. "Je hoort nog van me." En hij smeet de deur achter zich dicht. De hele dag heb ik onrustig op bed gelegen. Zou hij gelijk hebben, zouden me ouders hem hebben weggegooid net zoals ze bij mij hebben gedaan? Het klinkt logisch nogal logisch, ik heb hem gewoon weggestuurd, terwijl hij mij net zo hard nodig heeft als ik hem.
En toen ging m'n werk telefoon af. "Maak je klaar er komt een man van 21 langs. Over een half uur is hij er doe doe snel." En zonder op een antwoord te wachten hing hij op. Had niet gedacht dat ze zo laat nog langs zouden kunnen komen. Ik trok een lingerie aan met een bijhorende kimono eroverheen.
Even later zat hij daar dan, tegenover me met een simpele trainingspak aan en zei geen woord. "Had hier geen nette meid verwacht." Was het enige wat hij zei. "Nooit gedacht dat ik hier zou zitten." Mompelde ik. "Zo te zien ben je zwanger." En hij vestigde zijn blik op m'n buik. "Nee heb een watermeloen onder m'n jurkje aan." En ik rolde met m'n ogen. Hij lachte maar wat. "Ben je niet bang om je kind te verliezen." Zei hij dit keer wat serieuzer.
Spontaan stond hij op, greep een servetje van een dienblad, zocht naar een pen, schreef wat op en overhandigde het aan me. Hij zei niks meer en liep de deur uit.
Met het papiertje in me handen liep ik naar de badkamer en het bad vollopen. Ik liep heen en weer in de badkamer met het servetje in me handen. Ik hoorde m'n telefoon afgaan en legde het servetje op de wastafel.
"Hallo?" "Nassira!" Riep Nassim blij door de telefoon heen. "Hey broertje! Hoe gaat het met je?" "Goed, goed en met jou." Ik bleef stil. "Sorry stomme vraag ook." "Geen probleem, hoe is het thuis?" "Het lijkt wel alsof je nooit hebt bestaan. Geen woord geen aandenken. Het huis is zo leeg zonder jou." "Bel me als er niemand is, wie weet kom ik wel langs." "Nassira mama en papa komen binnen. Ik bel je later." Voor ik kon antwoorden hing hij op.