Καθώς έτρεχα κοίταξα πίσω μου για να δω αν με ακολουθεί κανεις αλλά μέσα στη θολούρα των δακρύων δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά.
Έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος Αφού πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με κράτησε σφικτά στην...
-Είσαι σίγουρος ότι θα είμαστε οι δύο μας? Και αν αλλάξουν γνώμη και έρθουν? ρώτησα για πολλοστή φορά τον Αχιλλέα όσο οδηγούσε προς ένα καινούργιο κλαμπακι που άνοιξε.
-Ναι είπαμε, είμαι σίγουρος! Μίλησα με τον Μάριο και μου το είπε, θα βγουν οι δύο τους με την Ιωάννα, ξανά είπε ρολλαροντας τα μάτια του.
-Τους είπες που θα πηγαίναμε?
-Όχι άλλα δεν θα έρθουν στο κλαμπ. Λένε θα πάνε βόλτα στο Φάληρο. Από όσο ξέρω ο Μάριος δεν έχει ιδέα ότι άνοιξε καινούργιο κλαμπ στην περιοχή.
-Δεν ξέρω ρε Αχιλλέα... Φοβάμαι... Μήπως να γυρνούσαμε σπίτι? αναρωτήθηκα και εκείνος μόλις σταμάτησε σε φανάρι γύρισε και με κοίταξε σε φάση "κάνεις πλάκα τώρα".
-Καθόμουν και περίμενα μια ώρα για να ετοιμαστείς για να κάτσω τελικά σπίτι? Δεν υπάρχει περίπτωση! δήλωσε κάθετος και πάτησε γκάζι μιας και το φανάρι έγινε πράσινο.
-Δεν έκανα πολύ ώρα σου είπα! Απλά εσένα σου φάνηκε αιώνας! υπερασπίστηκα τον εαυτό μου και κοίταξα τα ρούχα που φορούσα.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Απλά έχω ισιωσει τα μαλλιά μου και έχω βαφτεί λίγο.
Δηλαδή έχω κάνει μόνο βάση, έβαλα λίγο ρουζ για να είμαι πιο ροφοκοκκινα τα μάγουλα μου, άι λάινερ, μάσκαρα, και ένα βαθύ κόκκινο κραγιόν που ταίριαζε με το φόρεμα μου.
-Τέλος πάντων. Εδώ είναι, φτάσαμε. Πάμε μέσα, είπε και μου έκανε νόημα να βγω από το αυτοκίνητο.
Μπήκαμε μέσα στο κλαμπ και αμέσως ένιωσα την δυνατή μουσική να τρυπάει τα αυτιά μου καθώς προσπαθούσαμε με τον Αχιλλέα να περάσουμε ανάμεσα από τον κόσμο.
Το μαγαζί ήταν κυριολεκτικά γεμάτο.
-Που θα κάτσουμε? ρώτησα φωνάζοντας τον Αχιλλέα ώστε να με ακούσει.
-Άδειασαν δύο σκαμπό εκεί, πάμε! φώναξε δείχνοντάς μου με το κεφάλι του τα σκαμπό στην μπάρα και κατευθυνθήκαμε εκεί.
