Make her happy again

Επίλογος

***

-Δεν θα μου πεις που πάμε? ρώτησα μουτρωμενη τον Μάριο την ώρα που με πήρε τηλέφωνο για να με ενημερώσει ότι είναι έξω από το σπίτι.

Τι μωρέ, απλά άργησα λιγάκι να βαφτω...

-Βγες έξω ρε μωρό μου! απάντησε και μου το έκλεισε.

Έι, αυτό ήταν αγενές!

Βγήκα από το σπίτι και μπήκα στο αμάξι του. Γύρισα και τον κοίταξα καθώς σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

-Θα μου πεις? ρώτησα μουτρωμενη και εκείνος ρολλαρε τα μάτια του γελώντας.

-Αυτή η επιμονή σου να μαθαίνεις τα πάντα! Σε λίγο θα δεις! επέμεινε και έβαλε μπρος την μηχανή.

Είχε κάτι ξεχωριστό σήμερα πάνω του... Δεν μπορώ να καταλάβω τι...

Τα μαλλιά του, κλασσικά ατημελητα, στο ίδιο μάκρος με εχθες... Τα μάτια του γαλαζοπράσινα και υπέροχα όπως πάντα...

Φορούσε ένα μπλε τζιν και ένα άσπρο φούτερ με κουκούλα, και τα μανίκια τα είχε σηκώσει στο ύψος του αγκώνα.

Πανέμορφος...

-Γιατί με κοιτάς έτσι? ρώτησε κάπως φρικαρισμένος και βολεύτηκα καλύτερα στην θέση μου.

-Εχω την εντύπωση ότι κάτι έχει αλλάξει πάνω σου, απάντησα ειλικρινά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι...

-Δεν έχει αλλάξει κάτι μωρό μου. Όλα ίδια είναι... Στην εξωτερική μου εμφάνιση τουλάχιστον...

Καθίσαμε σιωπηλοί και σε κάποια φάση έκανε άκρη στον δρόμο και τέντωσε το χέρι του στο πίσω κάθισμα

-Τι έγινε? ρώτησα περίεργη και κοίταξα την κίνηση του.

-Θέλω να σου κλείσω τα μάτια, απάντησε χαλαρά.

-Γιατί?!

-Έκπληξη είναι, Ιωάννα και απλά θέλω να κλείσεις τα μάτια σου. Γύρνα να στο δεσω.

Γύρισα προς το παράθυρο και ο Μάριος πέρασε το μαντίλι γύρω από τα μάτια μου.

Το αμάξι άρχισε πάλι να κινείται αλλά δεν πέρασαν ούτε δύο λεπτά μέχρι να σταματήσει πάλι.

-Μην βγάλεις το μαντίλι. Θα έρθω να σε βγάλω από το αυτοκίνητο, είπε και άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.

Μετά από λίγο άνοιξε την πόρτα μου και με προσοχή με έβαλε έξω. Αρχίσαμε να περπατάμε και άρχισα να φοβάμαι λίγο.

Και την προηγούμενη φορά που μου έκανε έκπληξη δεν μου έκλεισε τα μάτια.

Σταματήσαμε σε ένα σημείο και τον ένιωσα από δίπλα μου να έρχεται μπροστά μου.