Make her happy again

Κεφάλαιο 12.

***

Καλούσα την Άντα συνεχώς αλλα δεν απαντούσε.

Γύρισα σπίτι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα.

-Τι έχεις? με ρώτησε ο Μάριος που με ειδε.

-Τίποτα, είπα μονότονα και μπήκα στο δωμάτιο μου.

Για ποιο λόγο μου το έκαναν Αυτό?

Πόσο καιρό τα έχουν πίσω από την πλάτη μου?

Πρέπει να μάθω.

Πρέπει να ρωτήσω την Χριστίνα.

***

Είχε πλέον νυχτώσει και εγω δεν κατέβηκα να φάω βραδινό με τους υπόλοιπους διότι "πονάει το κεφάλι μου".

Βασικά είναι κάπως Αλήθεια απο τη στιγμή που το μόνο που παίζει σαν ταινία στο μυαλό μου είναι η εικόνα που αντικρυσα το πρωί.

Απλά δεν μπορώ να το καταλάβω...

Γιατί η κολλητή μου να κάνει κάτι τέτοιο?

Και γιατί αυτός που αγαπάω να μου φερθεί Έτσι?

Τι έκανα λαθος?

Χωρίς να το καταλάβω ειχα αρχίσει πάλι να κλαίω, μουσκευοντας το μαξιλάρι.

Η πόρτα χτύπησε και σκούπισα γρήγορα τα μάτια μου.

-Ναι? ρώτησα αφού σιγουρευτηκα πως η φωνή μου δεν θα σπάσει.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μεσα η Αναστασία.

-Κορίτσι μου είσαι καλύτερα? Πονάει πολύ το κεφάλι Σου? ρώτησε και πλησίασε το κρεβάτι.

-Μια χαρά είμαι Αναστασία... Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! είπα χαμογελώντας ψεύτικα και εκείνη μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο.

-Ότι θέλεις, μου λες ε! Σε αφήνω τώρα να ξεκουραστείς, είπε γλυκά.

-Καληνύχτα, είπα εγώ.

-Καληνύχτα, απάντησε και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Αμέσως το ψεύτικο χαμόγελο έφυγε από το πρόσωπο μου και ήρθε στη θέση του η λυπημένη έκφραση.

Ή και διαλυμένη έκφραση.

Γιατί οταν νιώθεις κάτι μπορείς να το δείξεις με το βλέμμα σου.

Και αυτό που νιώθω αυτη τη στιγμή είναι να έχουν διασκορπιστει παντού τα κομμάτια μου.

Έχω Πολύ καιρό να νιώσω ευτυχισμένη.

Από οταν έφυγε από την ζωή η μητέρα μου προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.