Make her happy again

Κεφάλαιο 60.

***

Είναι κάποιες φορές που αναρωτιέμαι γιατί γίνονται κάποια πράγματα...

Βιασμοί, ληστείες, δολοφονίες, θάνατος...

Και όταν λέω θάνατο δεν εννοώ αυτόν που έρχεται στα γεράματα.

Εννοώ μετά από ατυχήματα ή από αρρώστιες.

Άνθρωποι έχουν πεθάνει τόσο νέοι, βλέπεις χιλιάδες μωρά και παιδιά να μην επιβιώνουν.

Και εγώ τότε αναρωτιέμαι... Γιατί?

Γιατί ο Θεός μας κάνει να νιώθουμε τόσο πόνο όταν χάνουμε σημαντικά άτομα τόσο νωρίς?

Γιατί δεν μπορούν να μείνουν μαζί μας μέχρι τα γεράματα να τους πάρουν μακρυά?

Δεν λέω ότι και τότε δεν πονάμε... Αλλά τουλάχιστον τότε ξέρουμε ότι έγινε Επειδή έτσι είναι η φύση.

Και γιατί με έπιασε όλη αυτή η ανάλυση της ύπαρξης?

Κατεβαίναμε από το πλοίο και μια γυναίκα έκλαιγε καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο.

Μόλις είχε χάσει το παιδί της.

Έγινε ένα ατύχημα από ότι κατάλαβα και εκείνη ξέσπασε σε λυγμούς.

Και έτσι ξαφνικά θυμήθηκα πάλι την μαμά μου.

Το πως έκλαιγα όταν μου είπε ο μπαμπάς ότι πέθανε...

Ποσό πόνο ένιωσα όταν την είδα να θάβεται...

-Ιωάννα ηρέμησε, είναι όλα καλά τώρα, μου ψιθύρισε η Άντα και με κράτησε από τον ώμο καθώς εγώ είχα αρχίσει να κλαίω.

-Δεν μπορώ να σταματήσω... Θυμήθηκα τα πάντα από εκείνη την περίοδο, είναι δύσκολο να σταματήσω τώρα, είπα μέσα στο κλάμα μου και ο Αχιλλέας γύρισε και με κοίταξε.

-Έλα βρε κοπέλα μου γλυκιά, σταματα να κλαις... Είσαι δυνατή μην μένεις στα παλιά, είπε και με κοίταξε συμπονετικα.

-Αφήστε την να κλάψει... Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει, είπε ο Μάριος και όλοι τον κοιτάξαμε έκπληκτοι.

Τι λέει?

-Μαλακα τι λες? Απευθύνθηκε σε αυτόν ο Αχιλλέας.

-Τι είπα? αναρωτήθηκε και μας κοίταξε έναν έναν. Αα! Ρε εννοούσα πως η κατάσταση δεν της επιτρέπει να κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να θρηνεί, εξήγησε και ένιωσα να με διακατέχει μια ανακούφιση.

Άμα το έλεγε με την έννοια ότι το μόνο που κάνω είναι να κλαιγομαι δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα.