Arslan Bey'in Çocukları 'FEDA' 19/2020

16.Bölüm(Seçkin Büyüsü)

Okumalar için kocaman teşekkürler.  Okuma listesine almalarınız takdire şayan. Ama en çok istediğim yorum. Ve vote💎 lütfen emeğe saygımızı bu şekilde gösterelim.  Teşekkürler.  İyi okumalar♡

Ateş parçası gibi çıkan iki kardeşten sonra afallayarak kalmış biricik ve Ali, korkudan titreyen minik bedeni sakinleştiriyordu. Elindeki suyu kucağında ki Beliz'e içirdi Biricik.

-Kuzumm. Ama ağlama bu kadar.

-Annem yerde yatıyor Ali, uyanmadı. ba.. baba mı defalarca a.. aradım ama açmıyor.

Hıçkırıkları arasında aliye dert yanarken Alinin elini bırakmamıştı. biricik'in koynuna yatmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Öte yandan doruk aklına gelen bin türlü şeyle ablasının yanına gidiyordu diyar koşuyordu fakat doruk ona fark atmıştı. kesin o adi herif ablasına bir şey yapmıştı. belizi dinlememişti hayır. ama ablasına birşey olmuştu. ve ona zarar verebilcek tek kişi vardı. kocası.! bu kez asla ablasını orada bırakmayacaktı. neden? kafasına kurdukları yüzünden mi?

Eve geldiğinde nasıl kendini içeri attı ve boğazını yırtarcasına bağırdı.

-ablaa!

Dışarıdan telaşla demetin evine girip bağıran kişiyi tanıyordu mahalleli. fakat onlarda telaşlanmışlardı. içeri girecekken diyarda kapıda bitti.

-Neyi var kızım demetin ne olmuş?

Telaşlı gözlerdi diyarın gördüğü gözler. farkındaydı, samimilerdi ama, içeri girsinler istemiyordu.

-Bir şey yok teyzecim. beliz korkuttu bizi biraz .

Anlayış bekleyen bir gülümsemeyle açık kapıdan içeri girip kapıyı kapatımıştı diyar.

-Doruuk.

-Kilerdeyim.

Sinirli ve telaşlı gözlerle yerde yatan ablasına bakıyordu doruk hafif hafif vuruyordu yanaklarına. hiç de beceremezdi. canını yakıyor muydu.

-ablacım. ablaa!

Diyar kilere girdiğinde ablasını yerde boylu boyunca yatarken görmüştü.

-ablaa..

Bir çığlık atmıştı dıyar.

-ne olmuş? bir yerinde kan var mı bayılmış mı. ambulansı arayacağım. telefonum nerede. evdemi. ahh. doruk ayakkabılarını getirdim, kalk hastaneye götürelim.

Diyar telaşla ne dediğini bilmiyor, heyecandan eli ayağına dolanıyordu. doruksa donup kalmıştı. ablasını kucaklar kucaklamaz salona taşıyordu ki, ablasının hareketlendiğini sezdi.

-Ablaa?

Kucağındaki ablasını kanepeye bıraktı. demet neye uğradığını şaşırmıştı. dorukla diyarın burada ne işi vardı. gözlerini zoraki aralamıştı. heryerinin uyuştuğunu hissediyordu.

-Ablaa.

Demet cevap verecek gibi görünmemişti ilk önce.

-Abla ne oldu sana iyi misin?

Dorukun sesi sertti. öylesine sert çıkmıştı ki ne olduğunu biliyormuş da kızgınmış gibi. herzamanki gibi tarık yüzünden bu haldeydi elbette bundan başkası na ihtimal vermemişti bile doruk.

Demet elini gözlerine götürdü.

-belizz.. kızım nerede.

Zoraki konuşmuştu bir anne. elbette aklına ilk kızı gelmişti.